Sara Kroos neemt geen blad voor de mond. In haar show Zonder verdoving spreekt ze openhartig over een zware tijd in haar leven waarin ze leed aan depressies en psychosen. Maar ook gooit ze zonder enige gene de grofste opmerkingen in het rond. Her en der in het publiek werd daar wat veroordelend op gereageerd, wat Sara dan weer leuk in de show verwerkte. En daar was sowieso ruimte voor, want in try-outs staat natuurlijk nog niet alles vast. Haar zang is in mijn (toondove) oren erg mooi en het biedt interessante intermezzo’s. Al met al een show die de moeite waard was, al had ik door haar boek een ander idee bij de cabaretière.

Een voor mij nieuwe cabaretier: Martijn Kardol. De show komt wat langzaam op gang en de gekozen entree is er niet een die meteen ‘cabaret’ schreeuwt. Kardol begint namelijk met de aanslag in Nice en houdt dat als centraal thema in het programma. En dat is wat deprimerend. Als hij de show minder zou ophangen aan deze aanslag en er wat meer van de korte intermezzo’s in zou stoppen, zou het publiek een stuk vrolijker gestemd de zaal verlaten. Wat hij trouwens bijzonder mooi doet, is zingen. De liedjes, ook weer opgehangen aan angsten, worden volledig gedragen door zijn stem, waardoor je bijna vergeet de inhoud te beluisteren.

De boeken van Paulien Cornelisse over taal zijn grappig, erg grappig zelfs. Maar een voorstelling in het theater had ik nog nooit van haar gezien. Het was dus een verrassing. En een goede verrassing zelfs, de show Om mij moverende redenen. Haar eerste tryout verliep met maar een paar heel kleine intermezzootjes, waarin ze even op zoek moest naar de volgorde of de tekst. Een geweldig leuke voorstelling, waarin ze speelt met woorden, de menselijke emotie verkent (vooral de hare, en hoe die afwijkt van de rest van de wereld) en op een droge manier het publiek vermaakt. Een aanrader!

De voorstelling waar ik het liefst naartoe had gewild in Gent was uitverkocht. En zo kwam ik dus terecht bij Michael van Peel die in zijn voorstelling Van Peel tot Evenaar verhaalt hoe hij op een eenvoudige Vespa van Antwerpen naar Dakar, de stad van jongensdromen, rijdt. Op zijn weg komen zandstormen, hoosbuien, gaten in de weg zo groot dat de Vespa erin verdwijnen kan, (niet zo) corrupte douaniers en heel veel vriendelijke en hulpvaardige locals. Ik stelde me een voorstelling voor zoals van Jelle Brandt Corstius maar mijn verwachtingen werden ruim overtroffen (terwijl ik Jelle BC al erg interessant vind). Van Peel is bijzonder grappig, weet de juiste snaar te raken en feilloos weet hij de reiskriebel op te wekken met zijn verhalen. Dat hij met regelmaat overschakelt op plat Antwerps mag de pret niet drukken. Een geweldig leuke voorstelling!

Het was een spetterende voorstelling van de Gabbers: met vuurwerk, een brassaband, een halfnaakte heavyweight kickbokser, en nota bene Jodi Bernal. Jandino Asporaat viel een beetje tegen, de andere drie (Roué Verveer, Philippe Geubels, Guide Weijers) waren beter. Niet spectaculair, de comedians, maar de hele setting in het grote Ziggo Dome, met 12.000 bezoekers, was dat wel. Geubels als menselijke kanonskogel was grappig, de hele show eromheen met vuurpijlen en vliegende rode glitterslierten hoog in de lucht was hartstikke goed in elkaar gezet. Het was voor ons beiden mooi maar voor Bart, voor wie alles nieuw was, was het helemaal genieten!

De zaal is bij lange na niet gevuld in De Kleine Willem voor de voorstelling van Soundos el Ahmadi. Naar mijn mening niet terecht want ze zet een actieve, humoristische show neer van bijna twee uur. Vrijwel non-stop schiet ze grappen, verhalen en non-verbale ondersteuning van die verhalen op het publiek af. En het wordt gewaardeerd. Ik heb de shows van DWDD niet gezien, waarop ze zoveel kritiek kreeg, maar live voor een publiek is ze een geweldige entertainer. Beetje grofgebekt, erg welbespraakt, een Amsterdammer! Een mooie combi. Ik ga een volgende show zeker weer!

‘t Verborgen Theater in Boekelo is daadwerkelijk verborgen. Weggestopt achter een café zit een kleine zaal met oncomfortabele stoelen maar de sfeer is kleinschalig intiem. Met de try-out voor Held zet Fuad Hassen weer een mooie show neer met goede, rustige humor en mooie verhalen. En na de show ging hij nog even met mijn 12-jarige neefje, met minimaal 18 jaar leeftijdsverschil de jongste aanwezige die avond, op de foto. Leuk!

In de gezellige, en comfortabele, zaal van Hof 88 zit het niet bomvol voor de voorstelling van Rayen Panday. En dat is niet terecht want de voorstelling is net zo leuk als die twee jaar geleden, zo niet leuker! Zonder moeite tovert Panday zijn Surinaamse moeder tevoorschijn of zijn oom die potloodvent op elk feestje, zonder echt te vervallen in typetjes. Panday beschrijft op humoristische wijze dat hij, met 33, eindelijk op zichzelf is gaan wonen en alle vrijheid die hij daarbij ervaart, maar ook dat zijn intoleratie tegenover van alles en nog wat om zich heen daardoor is toegenomen. Het daten, nu hij weer vrijgezel is, gaat ‘m ook al niet bijzonder goed af en ook dat zorgt voor de nodige humor. Een goede show, waar flink gelachen wordt! Mooi!

Het voorprogramma van Eric van Sauers wordt verzorgd door Alex Ploeg, een jonge cabaretier die ook betrokken is bij Comedytrain en Camaretten. Op zich is zijn stuk niet onaardig maar ik vond sommige stukjes net iets te expliciet. Eric van Sauers daarentegen is zoals de vorige keer: met veel actualiteit, veel humor, zonder grof te zijn. Het theater in het Kulturhus in Holten is klein, zonder verhoogd podium, en op de eerste rij zitten we maar 1,5 meter van de cabaretier af. De Lief en Leed Tour is een goede, fijne voorstelling waarvan je niet eens merkt dat het een try-out is! Aanrader!

Als je neefje je aankijkt met zijn grote blauwe kijkers, dan ga je gewoon voor de tweede keer binnen 3 weken naar de voorstelling Keihard van Jandino Asporaat. Al had je ‘m toch echt gevraagd of ie naar de eerste voorstelling mee wilde. Het leuke van een try-out is dat de show op details toch anders is. En het leuke aan deze show waren vooral de reacties van mijn neefje op de (best beschaafde) humor van een volwassen cabaretier. Met 12 is ‘t meeste natuurlijk nog best spannend of erg grappig. Al zat ik er voor de tweede keer, de show was weer de moeite waard!

Als Jandino Asporaat opkomt, moet hij altijd even zijn energie kwijt en is ‘t vaak een spraakwaterval met het gehalte Energizer bunny. Maar als die eerste energie eruit is, begint de echte show. En ditmaal is de show nog beter dan de vorige voorstelling die ik twee jaar geleden zag. Hij is rustiger, doet geen typetjes en brengt een mooi stukje zang mee. Dat het een try-out is, is amper merkbaar. En juist dat vind ik ook z’n charme hebben, een show die nog niet helemaal dichtgetimmerd is. Een aanrader dus!

Zomaar uit het niets besloot ik een kaartje te boeken voor Fuad Hassen voor de volgende dag, niet wetend dat ik dan barstende hoofdpijn zou hebben. Maar ondanks de hoofdpijn was het een bijzonder leuke voorstelling, Pareidolia. Rustig, grappig en onverwacht uit de hoek komend. Ik ga meteen de try-out van de show Held van volgende jaar boeken!

De voorstelling van Roué Verveer gisteravond was geweldig leuk. De eerste theatervoorstelling voor mijn neefje was er meteen een waar hij met rode oortjes naar buiten kwam. Van racisme en Zwarte Piet tot bolletjesslikkers en seks, van alles kwam voorbij. En als je 11 bent, is dat natuurlijk allemaal ‘nieuw’. Ik heb dus niet alleen gelachen om de voorstelling, maar vooral ook om de reacties van mijn neefje op wat hij voorbij hoorde komen. Een leuke show, hier en daar met angstvallige stilte in het publiek over waar Verveer naartoe ging, maar uiteindelijk laveerde hij ongeschonden door het mijnveld dat de in deze contreien redelijk heikele onderwerpen als racisme en Zwarte Piet opleverde. Ik heb vooral genoten!