Met een gratis shuttle tussen K21 en K20 en een gereduceerd kaartje als je beide musea bezoekt, kan ik de K20 natuurlijk niet laten schieten. Dit museum voor hedendaagse kunst (20e eeuw) biedt naast de reguliere collectie een expositie van Gillian Wearing. Deze is creepy ten top, veel van de foto’s zijn van haarzelf, met maskers van andermans gezichten. Erg eng. Maar de reguliere collectie is hier wel weer indrukwekkend. De popart is goed vertegenwoordigd: Andy Warhol (o.a. Black bean soup), Jackson Pollocks nummer 32, een mooie Rothko, 2 interessante sculpturen van Max Ernst (terwijl diens schilderijen mij meestal helemaal niet aanspreken), maar ook Henri Matisse en ga zo maar door. Het is de tweede keer dat ik dit museum bezoek, maar wat mij betreft blijft dit een aanrader!
Author Archives: Danielle
100x Paul Klee – Kunstsammlung NRW, K21, Ständehaus, Düsseldorf
Een expositie met 100 schilderijen van (een van) mijn favoriete schilder(s) mag ik natuurlijk niet missen. Tot 10 februari worden in K21 Ständehaus (onderdeel van de Kunstsammlung NRW), museum voor kunst van de 21e eeuw, de 88 schilderijen getoond die als ‘Wiedergutmachung’ voor het naziregime werden aangeschaft. Een indrukwekkende collectie van niet alleen schitterende werken uit zijn Egyptische en Tunesische periode (bijv. Kamele) maar ook sterk op pointillisme gelijkende werken (ware het niet dat er met rechthoeken gewerkt is, niet met stippen) zoals Halbekreis zum winkligem of lijntekeningen (het sprekende Hilferuf). Een absolute aanrader, deze expositie.
David Hockney. A bigger picture – Museum Ludwig, Keulen
Op net iets meer dan anderhalf uur vanaf Enschede ligt in Keulen het Museum Ludwig. Een museum met Gegenwarts Kunst, oftewel kunst uit de 20e eeuw. Dit maal wordt ik aangetrokken door de expositie van David Hockney: A bigger picture. Met name kleurrijke natuurlandschappen in Engeland, als het zijn ‘echte’ schilderijen betreft, zoals Garrowby Hill (zie foto) of The arrival of spring in Woldgate. Erg indrukwekkend. De expositie bestaat ook voor een gedeelte uit digitale werken van Hockney: kunstwerken gemaakt op de iPad en geprint, vaak op meerdere doeken of panelen. Ik vind die schilderijen een stuk minder interessant omdat er een zekere diepte in ontbreekt. Nog te zien tot 3 februari 2013. En als Hockney al niet de moeite waard is, is dat zeker de afdeling (kelder) met popart wel: van Andy Warhol en Roy Lichtenstein, tot Jasper Johns (bijv. Target en Flag on orange field). Al met al zeker de moeite waard van een ritje naar Keulen.
Sherlock, seizoen 1 (3 afl.)
De hedendaagse Sherlock wordt gespeeld door Benedict Cumberbatch en heeft plaats in het moderne Londen. Zijn sidekick Watson is een voormalig legerarts die in Afghanistan gewond is geraakt. De twee worden huisgenoten en voor Watson het weet wordt hij meegezogen in Sherlocks zaken voor Scotland Yard, ondanks zijn aanvankelijke scepticisme. Hoewel er duidelijke parallellen zijn met het Amerikaans Elementary (ook een moderne Sherlock Holmes) is dit een mooie, echt Engelse crime serie. Op naar seizoen twee.
Het mirakel – Tessa de Loo
Door een rare behoefte om Nederlandstalig te lezen nu maar eens Het mirakel van Tessa de Loo gepakt. Een boekje dat al sinds 2007 op de plank staat. Het korte verhaal gaat over Greta, die een ufo ziet die haar hondje meeneemt. Als Greta haar omgeving probeert te vertellen wat haar overkomen is, gelooft niemand haar, of het nu haar ouders, haar man, de pastoor of de psycholoog is.
Een slavin in Parijs – Henriette Akofa
De vijftienjarige Togolese Henriette denkt in Parijs te kunnen ontsnappen aan het verlies van haar broer en zus en de moeilijke situatie thuis. Ze kijkt uit naar de haar beloofde opleiding maar blijkt door de zus van één van haar vaders vrouwen onder valse voorwendselen meegenomen te zijn en moet als dienstmeid werken. Als ze vervolgens ook nog naar een ander gezin wordt gestuurd, is de ellende compleet en is ze een ‘esclave moderne’: door leugens vervreemdt ze van haar familie, ze wordt constant in de gaten gehouden en ze wordt uitgebuit. Het duurt jaren voor ze met de hulp van buurvrouwen weet te ontsnappen aan de tirannie. Het boek voelt hier een daar ‘gedramatiseerd’ en geforceerd, de reden dat ik dit genre boeken normaal oversla, maar valt uiteindelijk alleszins mee. Niet onaardig en je leest het in een zitting uit.
Bad teacher (2011)
Okay, misschien moet ik eens ophouden met zwakke films kijken. Bad teacher is, ondanks of juist dankzij de cast, een niet al te sterke komedie. Cameron Diaz wordt door haar verloofde gedumpt en moet voor de klas haar geld verdienen. Om het geld voor een borstvergroting bij elkaar te schrapen organiseert ze een car wash waarbij ze sexy gekleed flink wat geld binnenhaalt (en zelf houdt). Ze heeft een oogje op een docent van rijke afkomst (Justin Timberlake) en probeert hem weg te lokken van een andere lerares. Als ze hoort dat ze grof geld kan verdienen als de leerlingen goede testresultaten hebben, drogeert ze iemand om de vragen te bemachtigen en laat ze de leerlingen niet langer video’s kijken maar drilt ze tot ze alles weten. En natuurlijk kan dat niet goed gaan. Matig grappig.
The One (2001)
In alle parallelle universums van het multiversum moordt één man (Jet Li) zichzelf in uit om de krachten van elk van de 124 individuen te verzamelen. De agenten van het multiversum (o.a. een jonge Jason Statham) proberen hem tegen te houden want als hij alleen overblijft zijn er 3 mogelijkheden: hij wordt een god (zijn doel) of alle universums imploderen of exploderen. Met een klein beetje scifi (met wormholes enzovoorts) en veel actie, een nogal standaard film in dit genre. Ondanks de vele vechtscenes en schietpartijen (en weinig verhaal) best lekker tijdens het multitasken, maar daar houdt het dan ook wel op.
J. Kessels in: Het bamischandaal – P.F. Thomése
Het bamischandaal van Thomése wordt in de media neergezet als een ‘stout’ boek voor mannen: seks, vieze praatjes en voetbal in een sausje van humor en ongenuanceerdheid. De omschrijving an sich klopt, maar op de een of andere manier krijg ik nergens een klik met het verhaal of de auteur. Het blijft een onsamenhangend en weinig humoristisch geheel waar de auteur zichzelf telkens veel te opvallend binnen fietst en van de hak op de tak springt. Ook het ‘pornografische’ aspect komt niet tot zijn recht, waarschijnlijk door alle knullige omschrijvingen. Hij zou een voorbeeld kunnen nemen aan Heere Heeresma die wat dat betreft een veel explicieter boek neerzette met Goede paren, een boek dat ik in een rebelse oprisping op mijn boekenlijst probeerde te zetten op mijn erg katholieke vwo. Al met al valt het boek erg tegen, maar dat komt misschien omdat ik niet een man ben.
Person of interest, seizoen 1 (23 afl.)
Person of interest is een net-iets-anders-dan-anders-serie: alle activiteiten in de VS worden in de gaten gehouden door ‘the machine’. Een machine die gebouwd is om terrorisme vroegtijdig te ontdekken. Maar de machine vindt ook risico’s voor onschuldige toekomstige slachtoffers die niet terrorismegerelateerd zijn. Finch, de bouwer van de machine zoekt de hulp van een voormalig CIA’er, John, om deze onschuldigen te beschermen. Maar intussen wordt John gezocht door een fanatieke politieagente, Carter, en uiteindelijk de hele politiemacht van New York en de FBI.
Castle, seizoen 4 (23 afl.)
Het vierde seizoen van Castle levert, op een van de laatste afleveringen na, weinig spannends aan moorden. Wel wordt er een aanslag op Beckett gepleegd en bekent Castle haar eindelijk zijn liefde. Maar wordt die liefde beantwoord? Wat mij betreft sleept de romance nu een beetje te lang voort en is de lol er wel van af. En dan hou ik ook nog eens niet van een lange ‘rode draad’ door het verhaal waarbij iemand het heeft voorzien op het leven van de hoofdpersoon. Maar onder ‘t strijken moet je toch iets doen…
Niko 2 (2012)
Wat is er beter dan een feelgood familiefilm op een zondagmiddag vóór de kerst. En Niko 2 is precies dat: Niko’s moeder heeft een nieuw rendier ontmoet. Een rendier met een kleintje. Niko wil geen nieuw broertje maar als hij ‘t kleintje kwijtraakt aan de boosaardige adelaars komt hij toch in actie. Samen met een oud rendier moeten ze de vliegende brigade ook nog te hulp komen en uiteindelijk, zoals het een goed verhaal met een moraal betreft, accepteert Niko Jonni als zijn broertje.
Taxi (2004)
De Franse serie Taxi-films (1 t/m 4) vond ik erg leuk. Jammer genoeg is deze Amerikaanse versie met Queen Latifah en de vreselijk slecht acterende Jimmy Fallon een slap aftreksel van de originele films. Washburn (Fallon) is een vreselijk slechte politieagent die na een serie blunders moet scoren. Met de hulp van taxichauffeuse Queen Latifah zet hij de jacht in op de mooie bankrovers (Gisele Bündchen etc.) die op hoge snelheden door de drukke straten van New York scheuren. De humor is flauw en goedkoop, het acteerwerk (ver) benedenmaats en er zit geen enkele verrassing in deze film. Niet kijken dus.
Braquo, seizoen 1 (8 afl.)
Braquo is een langzame, harde Franse politieserie. Een vrouwelijke en drie mannelijke excellente politieagenten balanceren op het randje van het toelaatbare. Als ze proberen te bewijzen dat een collega niet corrupt was overschrijden ze allerlei grenzen en al gauw is ‘t de vraag waar de politieagent ophoudt en de crimineel begint. Mooie serie.
Marc Chagall und die Bibel. Grafikmuseum Picasso – Münster
Na een succesvol bezoek een tijd terug nam ik me voor met regelmaat terug te gaan naar het Grafikmuseum Picasso in Münster. De expositie Marc Chagall und die Bibel spreekt me vanuit het onderwerp niet bijzonder aan maar de werken van Chagall zonder bijbels motief wat meer. En het was een bijzonder mooie expositie met zo’n 160 werken. Uiteraard allemaal met een bijbelse invalshoek, van schetsen tot series op een thema tot gebrandschilderde ramen die hij voor kerken maakte. Om zich in de materie te verdiepen maakte hij destijds een trip naar Palestina, die veel indruk op hem maakte. En dat komt in de schilderijen tot uiting. Een aanrader (ondanks het thema). Zoek alleen een rustig moment uit, vanmiddag kon je er over de hoofden lopen!
Mensenbilder im Expressionismus. Gustav Lübcke Museum – Hamm
Op zoek naar een interessante expositie om te combineren met een klusje in Duitsland kwam ik bij Menschenbilder im Expressionismus in het Gustav Lübcke Museum in Hamm terecht. Een mooie expositie met vooral Duitse expressionisten met een paar erg mooie schilderijen van Herman Stenner, een mooi portret van Alexej von Jawlensky en een paar mooie stukken van Nolde (zoals deze: Spanische Zigeunermädchen uit 1921) en Macke. Aangevuld met een aantal meer en mij minder bekende schilders.
Bizarre foods Suriname & Korea
Ik schrijf zelden of nooit over één enkele aflevering maar Bizarre Foods Suriname verdient een unieke vermelding. In een geweldige aflevering bezoekt Andrew Zimmern Suriname’s binnenlanden en doet plaatsen aan die ik ook bezocht heb: ‘mijn’ hotel in Botopasi, het dorp Botopasi en de omringende jungle. Hij eet bijzondere beesten uit het oerwoud, een schildpad, een leguaan, konijnachtige beesten en piranha’s vers uit de rivier. Maar deze aflevering is bovenal leuk vanwege de enorm vriendelijke, vrolijke benadering van de Surinaamse bevolking en het zichtbare plezier die Zimmern daar uit haalt. Een absolute aanrader.
In Bizarre Foods Korea is het eten vele malen meer bizar (bloedsoep, nog spartelende inktvis, rauwe sea squirt, runderkniekraakbeen en ga zo maar door) en daarom lekker huiveringwekkend als dat is waar je volgende trip naartoe gaat, maar het plezier van Suriname wordt bij lange na niet gehaald.
Monroe, seizoen 2 (6 afl.)
In het tweede seizoen van Monroe ligt de nadruk minder op de moeilijke hersenoperaties em meer op de ontwikkelingen in de persoonlijke relaties van eigenzinnige hersenchirurg Monroe, diens anesthesist Shepard, hartchirurg Bremner en de medische staf om hen heen. Shepard gaat vreemd, Whitney legt een bom onder de relatie met haar mentor Bremner en Monroe herstelt de verhoudingen met zijn vrouw en zoon. Mooie Engelse serie met langzame verhaallijnen. Nu maar hopen dat er een seizoen 3 komt.
Burka & Blahniks – Ebru Umar
Voor een euro bij de Action, dus Burka & Blahniks kon ik niet laten liggen. Het boek is een beetje gedateerd, in de zin dat het vooral ingaat op politieke aspecten van voor 2003 maar verder is ‘t niet onaardig. Umar is overtuigd van zichzelf en dat mag de wereld weten, behalve dan in die columns waarin ze ineens twijfelt aan haar keuzes zoals de brieven aan haar moeder of de columns over zwangere of trouwende vriendinnen. Alsof ze zelf niet helemaal weet wat ze wil…
Staatsieportret van een stofzuiger – Sylvia Witteman
Aaah, de gebundelde columns van Sylvia Witteman lezen zo lekker weg! In Staatsieportret van een stofzuiger is ze weer lekker direct, soms wat lomp of grof, maar toch bijna altijd grappig en spits. Of het nu gaat over Nespresso, ratten, telefoons, Ikea of stucwerk. Zo’n boek maakt het de moeite waard haar columns níet alvast te lezen in de Volkskrant, maar te wachten tot ze gebundeld verschijnen. Het enige nadeel: je bent er altijd zo doorheen. Jammer!