Zelfs op afstand geven de afleveringen van Onze man in Teheran van Thomas Erdbrink een beklemmend gevoel: wat mag er wel en wat mag er niet in Iran. Het land staat sinds korte tijd weer op mijn ‘verlanglijstje’ om te bezoeken en een blik op de fanatici die Erdbrink in beeld brengt, zou je daar van af kunnen brengen. Tegelijkertijd laat het programma ook zien dat het land veel moois te bieden heeft en niet alleen uit fanatici bestaat. Interessant programma dus, en hopelijk volgen er meer afleveringen.
Author Archives: Danielle
De Koosjere Hamvraag. Etrog (2 afl.)
Jigal Krant maakt op een sympathieke en luchtige manier documentaires waarin Joodse voedselvoorschriften en gebruiken onder de loep worden genomen. In ‘Etrog’ gaat hij op zoek naar het idee achter deze citrusvrucht en de gebruiken waardoor deze vrucht 300x duurder is dan een reguliere citroen. De overige afleveringen volgen later dit voorjaar.
Ladies’ Night – Mary Kay Andrews
Jaren terug las ik met plezier de boeken van Kathy Hogan Trocheck, een pseudoniem van Mary Kay Andrews. Daarna stapte ik over op haar andere boeken, met meer of minder succes. In dit geval met zo weinig succes dat ik na bladzijde 66 de moed heb opgegeven. In Ladies’ Night betrapt een blogster haar man met haar assistente en vervolgens vernietigt hij haar hele leven. En dat laat ze gebeuren. Zie hier de reden om het boek weg te leggen: de dociele acceptatie die het boek uistraalt, blegh! En dus heb ik het boek aan de kant gegooid om het waarschijnlijk nooit uit te lezen.
Bloedlijn – Corine Hartman
Na een tip van een oud-klasgenootje op FB heb ik Bloedlijn, het eerste deel uit de Jessica Haider-serie van Corine Hartman maar eens gelezen. Maar jammer genoeg deel ik het enthousiasme over deze schrijfster niet. Het verhaal is lekker leesbaar en doorspekt van de ‘rauwe realiteit’ van een harde politievrouw die met drugs haar dag door komt en het verlies van haar zoontje door een seriemoordenaar probeert te verwerken. Als het daarbij gebleven was, had ik het verhaal waarschijnlijk leuker gevonden. Het uitrollen van nogal fantasievolle verhaallijnen maakte het voor mij erg ongeloofwaardig, en dus heb ik het boek meer als plichtpleging uitgelezen.
Dansen in de hemel – Michael Pilarczyk
Dansen in de hemel is het tweede boek van een oud-dj die ik lees, na het crime debuut van Jeroen van Inkel vorig jaar. Het boek van Pilarczyk leest makkelijk weg. Het beschrijft het leven van een wereldberoemde dj die niet alleen vecht tegen de ups en downs van zijn zakelijke leven maar ook tegen de ziekte en verwachte dood van zijn vrouw. De verhaallijnen lijken soms twee separate verhalen, waarin de verhaallijn over de terminaal zieke vrouw erg zwaar is aangezet. Maar… ik vond het een erg mooi boek, waarin diepgang en oppervlakkigheid mooi tegen elkaar afgezet worden.
Anger Management, seizoen 2 (90 afleveringen)
In de aankondiging van het annuleren van Anger Management met Charlie Sheen als psychotherapeut van een groepje met woede kampende patienten werd aangegeven dat er precies bij 100 afleveringen gestopt zou worden. En hoewel de humor soms wel wat gerecycled was, bleef de serie grappig tot het einde. Maar misschien weet Sheen een nieuwe serie naar zich toe te trekken? In ieder geval was deze serie het kijken waard, iets wat niet gezegd kan worden van Two and a half men na Sheen’s vertrek.
Bad Judge, seizoen 1 (13 afl.)
Kate Walsh (Grey’s Anatomy, Private Practice) speelt in Bad Judge een uitbundige levende rechter die haar bijzondere gevoel voor rechtvaardigheid ook in de rechtzaal meeneemt. En daarmee beleeft ze regelmatig vreemde zaken. Maar de serie draait vooral om de interpersoonlijke relaties, en daar is rechter Rebecca niet altijd een ster in: bindingsangst, feesten en geen gevoel voor autoriteit. Leuke komedie. Jammer dat de serie na 1 seizoen gestopt is.
The Millers, seizoen 2 (7 afl.)
Midden in seizoen twee is de serie The Millers geannuleerd. Op zich niet verwonderlijk want het eerste seizoen was al best flauw maar toch nog wel vermakelijk. Bij het tweede seizoen was dat al niet meer het geval: de serie verviel in herhaling en de humor was redelijk uitgemolken. Niet heel erg jammer dus, dat het na 7 afleveringen gedaan is met deze komedie.
Broadchurch, seizoen 1 (8 afl.)
De Engelse politieserie Broadchurch laat in 8 afleveringen zien wat er gebeurt als in een kleine gemeenschap een kind vermoord wordt. Op haar eerste dag terug van haar zwangerschapsverlof hoort detective Miller dat de baan die haar voorgehouden werd, aan een ander vergeven is. Meteen die ochtend wordt het lichaam van een 11-jarige jongen op het strand gevonden. Na de eerste schrik verdenken buren elkaar, wordt er met modder gegooid en veroorzaken de kranten nog meer onrust. Maar uiteindelijk wordt de moordenaar gevonden op een heel onverwachte plek.
From New York to Istanbul. Karsu Dönmez – Grote Kerk, Enschede
De Nederlands Turkse vocaliste Karsu Dönmez brengt een mengeling van muziek ten gehore, van jazz tot Turks. En in die laatste categorie vind ik haar het best tot haar recht komen. Ze heeft een krachtige stem die in de Grote Kerk in Enschede een flinke galm heeft, wat enigszins jammer is. Maar ze brengt haar show en de anecdotes met zoveel enthousiasme, dat je het haar vergeeft dat ze telkens ‘froie gras’ zegt in een verhaaltje over Parijs. Leuk om eens wat nieuws te proberen, deze voorstelling.
Die Again – Tess Gerritsen
Was de setting van een vorig Tess Gerritsen-boek al bijzonder (een besneeuwde Amerikaanse uithoek), Die Again speelt voor een groot deel in Botswana voor het verhaal zich naar Boston en daardoor naar Rizzoli & Isles verplaatst. Moorden die in eerste instantie niets met elkaar te maken hebben, een moeilijk te overtuigen team waardoor spanning tussen Maura en Jane ontstaat, moordenaars die misschien toch geen moordenaars blijken te zijn: tot het eind blijft het boek spannend.
Araki. Ojo Shashu. Photography for the Afterlife: Alluring Hell – FOAM, Amsterdam
In voorbereiding op mijn trip naar Japan (en omdat ik nog nooit in FOAM geweest was) heb ik de expo Araki. Ojo Shashu bezocht. Niet alleen belandde ik in drommen mensen met een kijk-mij-eens-vreselijk-hip-zijn-air, de expo was ook niet echt aan mij besteed. Sowieso heb ik vaak wat moeite de Aziatische (moderne) kunst te bevatten. De serie over Araki’s vrouw, van hun huwelijk tot en met haar overlijden in 1990 vond ik wel indrukwekkend, de overige foto’s (zoals bijvoorbeeld de wand met grotendeels alledaagse dingen én ontblote vrouwen waarvan sommige in bondage) gaven misschien een inkijkje in het hoofd van de fotograaf maar spraken mij helemaal niet aan. En ook in het geheel niet wat ik verwachtte na de entree met de serie met tropische bloemen en allerlei speelgoed, van poppen tot krokodillen.
Kunstkabinet. School of London. Auerbach, Freud & Kossoff – Joods Historisch Museum, Amsterdam
Na een expo in Duitsland rond de kerst met met name Auerbach en Freud wilde ik de expo School of London in het JHM ook graag zien. Maar wat schetste mijn verbazing? Het zijn maar 4 schilderijen, die in de aanloop naar de expo over Kitaj tentoongesteld worden in het Kunstkabinet van het JHM. Wel vier schilderijen die representatief zijn voor de kunstenaars maar toch… 4?! Omdat ik nog net even tijd had voor het museum sloot, heb ik ook de exposities Joden in de Cariben en Selamat Sjabbat bekeken. Een stukje geschiedenis die je op school niet krijgt. Interessant.
Breaking Creed – Alex Kava
Het nieuwste boek van Alex Kava lijkt een nieuwe serie in te zetten, met Ryder Creed in de hoofdrol. Maar al snel komt Maggie O’Dell, de reguliere hoofdpersoon van Kava’s boeken ook om de hoek kijken. En dat is helemaal niet erg. Het is jammer dat richting het einde het boek een wat ongeloofwaardige draai krijgt, maar verder valt er op het boek niets aan te merken. Een spannend verhaal, een leuke ontwikkeling rond O’Dell en zoals gewoonlijk erg leesbaar geschreven. Aanrader!
Van je familie moet je het hebben – David Sedaris
Na op Twitter Sylvia Witteman weer enthousiast over Sedaris te horen praten, heb ik het boek Van je familie moet je het hebben weer opgepakt maar echt enthousiast kan ik er niet over zijn. Goed, sommige verhalen zijn leuk, sommige net niets leuker, maar andere ook helemaal niet. Het ontbreken van enthousiasme kan natuurlijk voortkomen uit het feit dat ik een Nederlandse vertaling lees, en dan ook nog eentje waar je het Engels bijna letterlijk in terugvindt, maar daar is het niet in zijn geheel aan te wijten. Misschien binnenkort nog maar eens een poging doen met een andere titel. Voor nu was het even genoeg.
Bob & Rose, seizoen 1 (6 afl.)
De Engelse serie Bob & Rose kijkt lekker weg maar dat komt misschien omdat ik de acteur Alan Davies (van o.a. Jonathan’s Creek) altijd wel leuk vindt acteren. In dit geval wordt hij vergezeld door een jonge Lesley Sharp (van o.a. Scott & Bailey). De serie stamt uit 2001 en draait om de homo Bob en de hetero Rose die verliefd op elkaar worden ondanks seksuele voorkeur en huidige partner. En als dat nog niet ongemakkelijk genoeg is, dan zijn er nog wel de vrienden en familie die het leven voor hen een stuk moeilijker maken. Een romantische dramaserie die ondanks het thema een hoog feelgood-gehalte heeft. Leuk!
Hoe dan ook. Jandino Asporaat – Theaterhotel Almelo
De eerste tien minuten van Hoe dan ook stuiterde Jandino Asporaat zo hard over het podium met een hoog gilstemmetje dat ik overwoog om weg te gaan. Maar achteraf bezien zou dat enorm jammer geweest zijn want toen de eerste energie eruit was, was het een geweldig leuke show. Geen hoogstaande humor, hier en daar soms zelf best plat, maar daarom niet minder leuk. Hij wist op een leuke manier het publiek bij de show te betrekken, zette hier een daar een typetje neer en leek af en toe uit de losse hand wat neer te zetten en haalde zelfs publiek en roadmanager te voorschijn voor een stukje danswerk, waardoor de show gevarieerd en vermakelijk was. Ik heb af en toe zelfs hardop zitten lachen, zonder gêne, toch telkens overstemd door een overenthousiast Aziatisch meisje naast me en twee Hindoestaanse jongens voor me die maar al te graag hun enthousiasme deelden en hun hand opstaken bij álle vragen van Jandino, of het nu ging om manscaping of Caribische dansen. Aanrader!
Jeff in Venice, Death in Varanasi – Geoff Dyer
Jeff in Venice lijkt te bestaan uit twee verschillende boeken. In Jeff in Venice beschrijft de hoofdpersoon zijn reis naar de biennale van Venetië en zijn affaire met een aantrekkelijke Amerikaanse. Een affaire die een stille dood sterft. Waarna het tweede boek begint met de reis van de hoofdpersoon naar Varanasi, waar hij steeds meer vervreemdt van zijn oude ik en uiteindelijk ondergedompelt lijkt te worden in verstandsverbijstering. En hoe lastig het ook is deze twee boeken met elkaar te verbinden, de schrijfstijl houdt je vast en maakt dat je die verbinding en vervreemding een logisch geheel vindt. De bizarre beschrijvingen van Varanasi zijn een mooie bonus. Een bijzonder boek. Aanrader!
61 hours – Lee Child
Je houdt van de Lee Child boeken, of niet! En ik hou er van, stiekem een beetje zoals ik vroeger hield van die pulperige G-man Jerry Cotton boekjes. De vaak vergezochte plots doen daar niets aan af: oud MP’er Jack Reacher doolt door de VS na zijn militaire carriere door een aanvaring met een meerdere tot een niet zo mooi einde te hebben gebracht. En onderweg belandt hij altijd in de meest bizarre situaties. In dit geval de vriezende kou van South Dakota, waar hij een oude dame moet bewaken en de lokale politie moet ondersteunen bij hun acties tegen een bikergang. Gewoon weer een lekker boek met dit keer relatief weinig actie en een nogal open einde.
Zwart als roet. Our colonial hangover (documentaire) – Sunny Bergman
Sunny Bergman heeft een heel eigen stijl van documentaires maken en nu, een aantal weken nadat de verhitte discussies over Zwarte Piet weggezakt zijn heb ik Zwart als roet. Our colonial hangover gekeken. Een confronterend verhaal over white privilige en het niet zien of het niet ervaren kunnen hebben van racisme. Confronterend als je de reacties op Sint en zijn pieten ziet in Engeland, waar de normen niet bepaald zijn door jarenlange traditie. Confronterend als de vraag gesteld wordt of je als witte Nederlander echt vrij kunt zijn van vooroordelen, terwijl je al jaren beseft dat je zelf zeker vooroordelen hebt en ze nu benoemd ziet als mogelijk racisme. Mijn standpunt dat je met zogenaamde tradities niet willens en wetens (en volkomen nodeloos) mensen moet willen kwetsen, is alleen maar onderbouwd en versterkt. Een goed tegengeluid tegen alle “pro-traditie”-schreeuwers.