Afgelopen mei in Londen kwam ik voor ‘t eerst in aanraking met kunst van Sondra Perry, het indrukwekkende lichtkunstwerk Typhoon coming on in het Sackler. Dus toen ik haar naam zag bij de Nam June Paik Award, was ik geïnteresseerd hoewel ik meestal niet voor mediakunst te porren ben. Maar de Westfälischer Kunstverein ligt tussen de parkeergarage en het Picasso Museum, net vóór het LWL-Museum dus een snelle stop is er zo gemaakt. Ik ben de enige bij de expositie en neem wat meer tijd dan normaal, bij een videowerk van de Nederlandse Melanie Bonajo over veranderingen in de digitale wereld. Of bij het geluidskunstwerk van Hanne Lippard, waarin uit diverse boxen een verhaal verteld wordt. Het werk van Sondra Perry uiteindelijk, valt wat tegen. Op 3 verschillende schermen spelen verhalen, zoals bijvoorbeeld een bijgetekend gezicht waarop wordt ingezoomd en uitgezoomd. Of een verhaal van een basketbalspeler (is mijn inschatting) die zijn medespelers en zijn relatie tot hen beschrijft. In ieder geval is ‘t lang niet zo indrukwekkend als haar werk in Londen een tijd terug. Maar desalniettemin een leuke korte stop, met als afsluiter kinetische werken in een aparte zaal, die aangedreven worden door cassetterecorders.
Category Archives: sculpturen
Hamburger Bahnhof. Museum für Gegenwart – Berlijn, Duitsland
Het nadeel van hoge verwachtingen is dat ze zelden worden waargemaakt. Waar ik 10 jaar geleden een waar indrukwekkende ervaring had bij het Hamburger Bahnhof Museum, bestond de spanning en sensatie er nu vooral uit dat ik, om er te komen, onder beukende muziek en rook langs een stroom anti-AfD-demonstranten en tientallen politiebussen moest. Het museum zelf verraste alleen in de eerste zaal. Met een flink aantal werken van Warhol, waaronder de grote Mao en een Robert Rauschenberger, werd de toon gezet. Althans, dat dacht ik want in het verdere museum was er niet veel waar ik warm voor liep. En da’s best knap, gezien de grootte van het museum en het aantal werken dat er hangt. Natuurlijk, ik was tevreden met een Pollock, een Kahlo, een Nolde in Tahiti-sferen, net als de Gaugain, een Pechstein en een surrealistische Rothko. Of een Walter Dahn, een artiest die ik niet eerder tegenkwam. Een grappige samenloop van omstandigheden was wel de expositie van Indiase kunst, met bijvoorbeeld een luchtig lijnenwerk van Laxman Pai (zie afbeelding), terwijl ik net een crimeboek lees waarin de Indiase kunstwereld de hoofdrol speelt. Verder is er een vleugel waarin allerlei sculpturen staan, een nogal kubistisch aandoende Louise Bourgeois die in de verste verte geen relatie heeft met haar overbekende Maman, maar ook Dubuffet en Moore. Fraai, dat wel. Maar overall waren mijn verwachtingen voor dit museum te hoog gespannen!
Permanente collectie – Centre Pompidou, Parijs
Als ik langs de lange rij weet te glippen door ter plekke nog een e-ticket te boeken, sta ik in het Centre Pompidou om me heen te kijken. Ik kan me niet herinneren hier eerder binnen te zijn geweest. Ondanks een expo van César begin ik met de hedendaagse kust op de vierde verdieping en de moderne kunst op de vijfde verdieping van Gallery 1. Op de vierde verdieping vind ik niet veel werken die me aanspreken, ondanks de ontelbare werken die er hangen. Met uitzondering van een Jean Michel Basquiat, daar word ik altijd blij van. Maar ook een van de naargeestige Niki de St Phalle werken en een paar Yes Klein’s. De vijfde verdieping daarentegen is één en al blije verrassing: niet alleen vind ik er Le Jardin d’Hiver van Dubuffet, Carl Andre, Judd, Jeff Wall, Matisse, Modigliani, Picasso, Pollock en meerdere Calders, ik vind er ook een bijzonder mooie Rothko, vier Klee’s, een bloederige Yayoi Kusama en een schietschilderij van Niki de St Phalle. Maar dat is nog niet eens alles.
Ook ontdek ik er mooie Sonia Delaunay’s, de voor mij nieuwe Jean Fautrier, een mooi werk van Capogrossi en meerdere van Dongen’s. Na deze twee immense verdiepingen vol mooie kunst (en al twee musea eerder op de dag) zit ik zo vol met indrukken dat ik de expo van César moet overslaan. Wat een succes, dit impromptu ingevoegde museumbezoek!
Permanente collectie – Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris, Parijs
In de tijd dat een vriendin een huis aan de voet van de Eiffeltoren had en ik daar met regelmaat mocht housesitten heb ik bijzonder veel musea in Parijs bezocht. Het Musée d’Art Moderne heeft met regelmaat bijzondere exposities, zoals de Basquiat-expositie die ik misliep door bizar lange wachtrijen, maar vooral ook een mooie permanente collectie. Een collectie die ook nog eens gratis te bezoeken is. Ook nu stelt het museum niet teleur. Veel van mijn ‘usual suspects’ zijn vertegenwoordigd. Zo vind ik er werken van Appel, Hantaï, Matisse (Danseuse assisse, heel fraai), Chagall, Bonnard, De Vlaminck, Hartung, Delaunay, Dufy, Modigliani en fraaie Van Dongen’s (zie afbeelding). Ik zie voor het eerst een schilderij van Tal Coat en kunstenaars die voor mij nieuw zijn: Auguste Herbin en Jean Helion met werken die me aanspreken. En ook nog sculpturen van Arp en Matisse. Al met al weer een bijzonder mooi bezoek!
Vaste collectie – Museum Arnhem, Arnhem
Omdat ik letterlijk om de hoek van het Museum Arnhem moest zijn voor mijn werk, maakte ik van de kans gebruik om in een verlate pauze dit museum voor moderne kunst te bezoeken. En het is een bezoek waard. Het museum is niet erg groot en bood mij veel nieuwe kunstenaars, waarvan ik nog nooit werk had gezien. En een paar oude bekenden. Zowaar hingen er twee werken van Marlene Dumas die ik eens niet vreselijk vond: Emily en Guilt of the priviliged. Er was een Zadkine, een mooi portret van Sluijters (Dame met fiets) en een paar Pyke Kochs (ugh). De werken van Klaas Gubbels vind ik wel erg aansprekend, net als The Warrior, een sculptuur van Henry Moore in de tuin. Een paar nieuwe ‘jonge’ artiesten die me aanspraken waren Heidi Sincuba in rood, wit en blauw en de werken van Esire Erheriene-Essi, die de Ku Klux Klan en racisme adresseert in haar werken. En om met de meest grappige te eindigen: de Borstentros van Maria Roos.
Banksy & Dali – MOCO, Amsterdam
Bij mijn eerste bezoek aan het Moco in Amsterdam werden naast Banksy, het hoofdthema van het museum, werken van Andy Warhol getoond. Inmiddels is de tijdelijke expositie in het souterrain vervangen door werken van Salvador Dali. Naast surrealistische schilderijen en tekeningen zijn er een klein aantal sculpturen, kledingstukken én staat er de befaamde Mae West Lips Sofa, een bank in de vorm van lippen die in combinatie met andere werken een gezicht vormt. Ik zag die bank 14 jaar geleden voor ‘t eerst in het Dali Museum in Figueres, Spanje. En ik vond de opstelling nog steeds even briljant. De museumkaart is er niet geldig, maar geeft je wel 3 euro korting op de entree.
Verwandte Nähe. Lotta Blokker & Käthe Kollwitz – Ev. Apostelkirche & Haus der Niederlande, Münster, Duitsland
Op de wandeling om werken uit het Skulptur Projekte te zoeken, bots ik op een dubbelexpositie van de Nederlandse Lotta Bakker en Käthe Kollwitz. In zowel de Evangelische Apostelkirche als het Haus der Niederlande vind je sculpturen van Lotta Bakker en sculpturen en tekeningen van Käthe Kollwitz. Ik lees dat Bakker op een excursie naar Parijs geïntrigeerd raakt door Rodin en haar toekomst als beeldhouwster voor zich zag. Ik vind haar beelden vooral naargeestig en soms zelfs eng. Meestal komt dat door de ogen (enge gaatjes) maar vaak ook door de positie, liggend op de grond. In Kollwitz werken in de Apostelkirk spelen moeder en kind en moeder en dood kind een hoofdrol. Al met al dus niet een veel vrolijker bedoening dan Bakker. Het enige beeld dat mij aansprak is weergegeven in de afbeelding bij deze post. Ook hier geldt: leuk om ook even in deze beide gebouwen binnen te kunnen kijken.
Skulptur Projekte – Münster, Duitsland
Vanaf 1977 vindt zo ongeveer één keer per tien jaar een groot kunstproject plaats in Münster. Onder de naam Skulptur Projekte vindt, verspreid over de stad, kunst in de openbare stedelijke ruimte plaats. Dit loopt uiteen van sculpturen en uithangborden tot video-installaties en performance art. Het plattegrondje wat je voor 3 euro kunt kopen is niet heel helder en mengt oudere, bestaande werken met de nieuwe van 2017. Wat gekkigheden op een rijtje: een grote truck voor de ingang van het LWL Museum met daarop een zwart geschilderd vrachtkrat (Cosima van Bonin en Burr, zie vorige post voor Burr), een volledig beklede hal van het LWL voor een videoinstallatie van Nora Schulz, een performance waarvoor je in de rij moet van Alexandra Pirinci maar je weet niet wat te verwachten. Of in de kelder van een oud gebouw naast ‘t LWL video-installaties van Koki Tanaka (Provisional Studies). Waar ik bijna langs liep, een rood/wit gestreept hekwerk van Daniel Buren dat lijkt op een verkeersding of hoog tegen een gevel, bij het binnenrijden van de stad een op de rug liggend poppetje van Sany (Samuel Nyholm). Of een video-installatie in de kelder van de bieb, met muziek en verwarrende flitsen van beelden (Gerard Byrne). Het makkelijkst vindbaar, naast de truck, was eigenlijk nog de Waterpas van John Knight, die op een hoek het gebouw van het LWL siert. Enerzijds irritant dat alles lastig vindbaar is, tegelijkertijd een leuke manier om door de stad te dolen en mooie kerken tegen te komen en binnen te kijken in gebouwen waar je normaliter niet binnenkomt.
De Stijl in het Stedelijk – Stedelijk Museum, Amsterdam
Naast een opnieuw geordende vaste collectie is er nog veel meer te zien. Zo is er De Stijl in het Stedelijk, een interessante expo: het brengt een aantal werken bij elkaar van bijvoorbeeld Isa Genzken en een mooi drieluik van Roy Lichtenstein. De expo van Chris Beekman, afvallige van De Stijl vraagt al om minder aandacht bij mij, net als Jana Euler’s kleurrijke, fantasievolle werken. De expo’s van Seth Price en Edward Krasinksi spreken me helemaal niet aan. Maar in het Stedelijk is het goed ronddolen: ik kon het natuurlijk niet laten op zoek te gaan naar mijn favoriete Rothko, nog eens een blik te werpen op het werk van Martial Raysse en Odalisque van Matisse nogmaals aan te doen. Of Paula Modersohn-Beckers, Kirchner en Chagall. Ook trof ik er een kleurrijke niet-abstracte Wassily Kandinsky (Bild mit Häusern) die ik niet eerder zag of niet eerder opmerkte. En natuurlijk de werken van Mondriaan waarvan ik altijd weer denk dat het Paul Klee’s zijn. Maar ook een mooi liggend naakt van Leo van Gestel of De terpentijnman van Carel Willink. Weer genoeg fraais, eerder gezien of nog onbekend!
Dubuffet in de Rijksmuseumtuinen – Rijksmuseum, Amsterdam
In de fraai aangelegde museumtuinen van het Rijksmuseum in Amsterdam staan al vijf jaar op rij bijzondere sculpturen. Dit jaar zijn werken van Dubuffet van over de hele wereld bij elkaar gebracht. Sommige verbeelden menselijke figuren en elementen uit de natuur, andere zijn abstract(er). Bijzonder genoeg was Dubuffet in eerste instantie geen beeldhouwer en ontstonden zijn sculpturen pas laat in zijn carrière. Het museum omschrijft de keuze van de beelden als “representatief voor de thematiek van Dubuffets werk, namelijk de mens tussen cultuur en natuur”. Ook wordt de link gelegd met ‘art brut’, een term die Dubuffet meegaf aan ‘outsider art’. Blijkbaar was Dubuffet onder de indruk van de werken van psychiatrische patiënten en hun verbeelding van de werkelijkheid. Hij schijn dan ook een flinke collectie van art brut verzameld te hebben. Maar genoeg daarover. De sculpturen in de museumtuinen zijn erg indrukwekkend en door hun eenvoudige kleuren komen de sculpturen met hun vele vlakken bijzonder mooi tot hun recht tussen al het groen en de fonteinen van het Rijks. De expositie is gratis te bekijken en je hoeft er niet voor in de rij. Zeker bezoeken dus!
Jean Dubuffet. The Deep End – Stedelijk Museum, Amsterdam
Na een paar stukken gezien te hebben de laatste tijd én natuurlijk de enorme sculptuur bij het Kröller Muller Museum van Jean Dubuffet moest ik naar de expositie in het Stedelijk in Amsterdam. De expositie is vrij klein en vult ternauwernood twee zalen in het enorme museum. De expositie is mooi, toont werken die ik niet eerder heb gezien en laat een hele andere kant zien dan de sculpturen die ik tot op heden kende. Alle werken komen uit de collectie van het Stedelijk zelf. De werken uit de jaren vijftig zijn gedekt van kleur en in bijzondere materialen, zoals zand, wat een beetje doet denken aan de schilderijen die ik onlangs van Jeroen Krabbé bij het Holocaust Museum zag. De werken uit de jaren zestig zijn juist heel herkenbaar als Dubuffet. Een interessante combinatie. De wat kleinere sculpturen hier geven een aardig voorproefje van de sculpturen die momenteel in de tuin van het Rijksmuseum staan (gratis te bezichtigen).
Museum voor Schone Kunsten – Gent, België
In een weekend Gent mag een bezoek aan het Museum voor Schone Kunsten niet ontbreken. In het statige museum tegenover het SMAK sieren zo’n 450 werken de zalen, zo’n 5% van de collectie trouwens, maar een groot deel spreekt me niet direct aan omdat ze de middeleeuwen tot de vroege twintigste eeuw bestrijken. En mijn interesse rijkt niet veel verder dan de laatste 100 jaar daarvan. Maar desalniettemin is het een interessant museum. Meteen in de entree zijn de wanden beschilderd door immigrante Parastou Forouhar met kalligrafisch Farsi in het werk Written Room. Het moet mensen aanzetten te denken over migratie en (verlies van) identiteit. Erg fraai!
In het museum kom ik veel voor mij nieuwe namen tegen, zoals Edgard Tytgat en Gustave van de Woestyne. Ik hangen werken van meesters die ik van naam ken maar waarvan ik nog niet veel heb gezien, zoals Theo van Rysselberghe, James Ensor, Erich Heckel en Constant Permeke. Ik word al blij als ik een Jawlensky denk te herkennen maar het blijkt een Frits van den Berghe (zie afbeelding). Interessant! En dan zijn er natuurlijk de kunstenaars die mij altijd wel aanspreken, zoals Kirchner, Modersohn-Becker of Rodin. Voor elk wat wils, in het MSK. Een bezoek waard! Een praktische tip: je kunt sinds kort combikaarten kopen voor MSK en SMAK!
Galleria nazionale d’arte moderna e contemporanea – Rome, Italië
Het is een aardige trek naar de Galleria nazionale d’arte moderna e contemporanea, dat helemaal achter het Park Villa Borghese ligt. Het schitterende oude gebouw bereik je door een hoge statige trap, waarop de kunst al begint. Het is een zalig museum en de collectie is de ‘who is who’ van de kunstwereld: Warhol, Man Ray, Van Gogh, Degas, Giacometti, Monet, Modigliani, Klimt, Moore, Kandinsky, Miro, Dubuffet, Arp, Twombly, Klein. En dan noem ik alleen nog maar de kunstenaars die mij het meest aanspreken. Verder is er zelfs een Kees van Dongen. En een schilderij van de hand van Rodin. Iets wat ik eigenlijk buiten zijn eigen museum nooit zie omdat zijn sculpturen de hoofdrol hebben. Maar ook hangt er een mooie Pollock (Watery Paths), is er een abstract van Capogrossi (zie afbeelding) en vind je er Manzoni. Of de hangende karkassen van Berlinde de Bruyckere. Van Mimmo Paladino zie ik een sculptuur, anders dan het paard dat ik van hem kende. Een absolute aanrader dus, dit grote museum!
Il Giardino dei Tarocchi. Niki de Saint Phalle – Capalbio, Italië
Al bijzonder lang stond de Tarottuin van Niki de St Phalle, in het Italiaans Il Giardino dei Tarocchi, op het verlanglijstje. Maar ik was al in Rome geweest, Capalbio ligt toch bijna 2 uur rijden van Rome of andere luchthavens, en om nu alleen daarvoor naar Italië te vliegen. Maar ik ben zo blij dat ik gegaan ben! Het park met allerlei fantasievolle creaturen is enorm indrukwekkend. Het team dat De Saint Phalle aangestuurd moet hebben, het harde fysieke werk en de giftige dampen die haar gezondheid aantastten… alles wordt hier ineens voelbaar. Sculpturen die als huizen dienden, geen centimeter zonder mozaïek: zo indrukwekkend. Ik was er vroeg en dat is vanwege de warmte eind juni ook wel noodzakelijk. En je hebt dan ook nog de kans om te kleurrijke, levensgrote beelden zonder mensenmassa’s te bekijken. Uren kun je het park ronddolen! En de omgeving, met Porto Ercole op rij-afstand, het middeleeuwse dorp Capalbio en schitterende strandjes in de buurt, dat alles maakt dit een bijzonder mooie trip!
Beeldentuin van het Kröller Muller Museum – Park Hoge Veluwe, Otterlo
De beeldentuin van het Kröller Muller wordt op de website van het museum omschreven als ‘een van de grootste beeldentuinen van Europa’. En als je er rond loopt, dan geloof je dat meteen. Al als je bij het museum komt aanlopen, vind je de eerste sculpturen in de voortuin. Maar de echte verrassing ligt aan de andere kant van het museum. Tusen de sculpturen liggen en zitten mensen in de stralende zon op het groene gazon. De eerste blikvanger is de goudgele Arp. Maar ook het witte werk in de vijver van Marta Pan is een eye-catcher. En hoe meer je rondloopt, hoe meer moois je ontdekt. Mijn favoriet is toch wel de Jardin d’emails van Jean Dubuffet. Het immense kunstwerk straalt glanzend wit in de hete zon. Via een smal trappetje kun je het werk binnen gaan en belanden midden in de tuin van emaille. De sculptuur wordt weliswaar flink gerestaureerd maar is nog steeds toegankelijk. Erg mooi. Maar mooi zijn ook de werken van een andere orde, zoals bijvoorbeeld dat van Maillol of de kleine gehurkte Rodin achter de vijver. Zeker een aanrader, dit park én dit museum!
Arp: the poetry of forms – Kröller Muller Museum, Otterlo
Als ik het Kröller Muller Museum bezoek blijkt er ook een expositie te zijn van Jean (of Hans) Arp. Als het om sculpturen gaat, is Arp wel één van mijn favorieten. De expo schijnt de eerste grote overzichtstentoonstelling van zijn werk te zijn, sinds zijn dood in 1966. En de expo stelt dan ook niet teleur. Naast veel grafische werken, poëzie en reliëfs staan er ook de veel mooie sculpturen opgesteld, die zo glad en zo vloeiend zijn dat je ze bijna zou willen aaien. Erg fijn om deze tentoonstelling onverwacht tegen te komen!
Kröller Muller Museum – Park Hoge Veluwe, Otterlo
Al jaren staat het Kröller Muller Museum op mijn verlanglijstje. Pas als ik mijn neefje naar Apeldoorn moet brengen komt het ervan het museum te bezoeken. De toegang tot het Park Hoge Veluwe (9,60) en het bedrag om met een auto naar binnen te gaan (6,60) vind ik flink maar met de museumkaart is het museum verder gratis. De collectie is erg mooi: niet alleen kom ik hier de tweede Ossip Zadkine sculptuur tegen, nadat ik eerder deze week mijn eerste Zadkine in Duisburg zag, er staat ook een Lehmbruck. Er is natuurlijk een uitgebreide collectie van Van Goghs. Werken van zo’n beetje alle stromingen die hij aangehangen heeft. Maar daar houdt het niet op. Er hangen verrassende werken van Isaac Israëls, pointillisme van Pisarro en anderen, werken van Mondriaan die je zo voor Klee’s kunt aanzien, Le Bateau-Atelier van Monet die ik erg mooi vind. Maar ook een niet-lelijke De Chirico, skulpturen van Lipchitz, vroege Gaugains en zoveel meer. Al met al een museum dat bijzonder de moeite waard is! Dit had ik jaren eerder moeten doen.
Museum Küppersmühle – Duisburg, Duitsland
Als derde museum staat het Museum Küppersmühle op het programma. Het is schitterend gelegen aan de Innenhafen van Duisburg, waar ‘t op deze zonnige dag erg goed toeven is, trouwens. De expositie van David Schnell vind ik niet erg interessant maar het zit in het kaartje inbegrepen dus ik loop een snel rondje. Ik kom hier voor de vaste collectie van het museum. De focus ligt op Duitse schilderkunst van na 1945. Met namen als Georg Baselitz, Joseph Beuys, Anselm Kiefer, Norbert Kricke, A.R Penck, Otto Piene en Sigmar Polke leek het museum me een bezoekje waard. En dat is ‘t ook. Via een bijzonder oranje-bruin gestuukt trappenhuis kom je op de tweede en eerste verdieping bij de vaste collectie. Niet alles wat ik verwachtte aan te treffen is er ook werkelijk en niet alles is even fraai als ik verwachtte. De werken van Anselm Kiefer vind ik bijvoorbeeld geen van allen mooi. Maar de op de kop hangende werken van Baselitz spreken me wel erg aan. En Kricke, waar ik pas hier in Duisburg voor ‘t eerst wat van zie, heeft ook hier een interessante sculptuur staan. Een aanrader, dit museum!
Beeldenpark van het Lehmbruck Museum – Immanuel Kant Park, Duisburg, Duitsland
Het beeldenpark van het Lehmbruck Museum ligt in het schaduwrijke Immanuel Kantpark naast het museum. Onder de bomen staat een groep mensen te tai-chi’en. Het park is, zo op de vroege ochtend, overspoeld door daklozen, alcohol- en drugsverslaafden. Het park verliest daardoor veel van zijn cachet. De kunstwerken zijn meer en minder indrukwekkend. Ik zie voor het eerst werken van André Volten en Kenneth Armitage, bijvoorbeeld, die ik enkele dagen later ook in het Sculpturenpark van het Kröller Muller Museum tegenkom. Maar ook werken van Henry Moore, Toni Stadler (zie foto) en César staan in het park. Leuk om een half uurtje voorafgaand aan het museumbezoek te doen!
Beyond the Stars. The Mystical Landscape from Monet to Kandinsky. Musée d’Orsay – Parijs, Frankrijk
Voor de expo Beyond the Stars. The Mystical Landscape from Monet to Kandinsky ga ik naar Musée d’Orsay aan de andere kant van de Seine dan het Musée de l’Orangerie. Het museum is, zonder specifieke expositie te bezoeken, al indrukwekkend genoeg. De sculpturen in de centrale ruimte, de grote klok en het koepelvormige plafond. Zelfs de inrichting van het restaurant is schitterend. De tentoonstelling Beyond the Starts bestaat uit grote namen als Monet, Klimt, Denis, Kandinsky, Redon, Cassatt en Morisot en natuurlijk Gaugain. Genieten dus. Een odalisk van Renoir is een mooie verrassing. En voor het eerst zie ik in het echt de werken van Whistler, Georgia O’Keeffe en Thomson. Interessant! Ook de Nederlanders zijn vertegenwoordigd, met werken van Van Gogh, Mondriaan en Theo van Doesburg.
Jammer genoeg is ruimte 10, met werken van Les Nabis, vanwege ombouw gesloten. Erg zonde! Maar voor een volgende keer bewaren dan maar. Want Musée d’Orsay is altijd een aanrader!