Audioboek, geluisterd met Nextory gratis proefabonnement, met verhalen over zijn leven, zijn gezin en zijn muziek.
Category Archives: columns
Avonturen op de maan – Pepijn Lanen (2022)
Ga lekker zelf in je kracht staan – Japke D. Bouma
Een Rus als ik – Eline Helmer (2022)
Je praat veel maar je zegt niks – Anuari (xxxx)
De Familie Kneupma – Remco Campert (2001)
Stiekem jarig – Sylvia Witteman (2022)
Het leest weer lekker weg, maar heel veel nieuws brengt Stiekem jarig van Syliva Witteman niet. Eigenlijk is het een beetje same old, same old. Misschien moet ze weer ‘s naar het buitenland verhuizen, zodat er weer wat variatie in haar columns komt.
Min of meer opmerkelijke gebeurtenissen uit het leven van een treuzelaar – Cindy Hoetmer (2020)
Goed, naar omstandigheden – Cindy Hoetmer (2022)
Een visgraatjas met haaiengrijns
Van Lichtekooi en Zwiepkanarie – Stella Bergsma en Sylvia Witteman (2019)
Mijn eerste luisterboek. Het had wat denkwerk nodig voor ik er klaar voor was, voor een luisterboek. De truc zat ‘m in het verhogen van de afspeelsnelheid en de korte verhalen die precies goed zijn voor het luisteren tijdens het wandelen. Stella Bergsma en Sylvia Witteman geven hun gedachten rondom en associaties bij allerlei ‘vergeten woorden’ uit de Nederlandse taal. Prima te doen!
Overdag bang en ‘s avonds dronken – Sylvia Witteman (2020)
Gewoon weer, als vanouds, een fijne bundel met columns van Sylvia Witteman. Haar belevenissen en observaties in en om Amsterdam, van lamme duifjes tot coronaperikelen. Lekker, eenvoudig vermaak. Gebundeld in een boek zoveel fijner dan elke weer een enkele, schamele column.
Gemeente zegt ik Nederlands leren – Said El Haji (2020)
Said El Haji schrijft columns over zijn werk als NT2 docent. Hij verhaalt over leerlingen die overvraagd worden omdat ze praktisch of geheel analfabeet zijn, over leerlingen rond pensioengerechtigde leeftijd die de cursus gebruiken om het huis uit te zijn. Of over dominante mannen die de show voor zichzelf opeisen. Leerlingen die altijd ziekte voorwenden om onder de lessen uit te komen of Riffijnse Marokkanen die aanspraak doen op een verwantschap die El Haji zelf niet ervaart. En hoewel El Haji het lang vol lijkt te houden, doen de verhalen nergens vermoeden dat hij voldoening haalt uit zijn werk. Of dat zijn werk enig verschil maakt. Dat is best bizar.
Superlogisch – Ionica Smeets (2019)
Een boek over wiskunde, wie had gedacht dat ik die zou lezen? Ikzelf allerminst. Als Bart vraagt of ik ‘m wil helpen met wiskunde, begin ik al te hyperventileren. Maar Ionica Smeets schrijft ontzettend toegankelijk en met zo’n enthousiasme voor cijfers, dat je meegenomen wordt in het verhaal, ook al snap je er mét uitleg nog steeds niets van. En dat ik het boek überhaupt oppakte, komt omdat Smeets op een conferentie ooit vreselijk veel indruk maakte met haar benadering van communicatie. Eerlijk is eerlijk.
Alles begint en eindigt met familie – Fidan Ekiz (2019)
Een bundeling van columns over Fidan Ekiz’ relatie tot haar vader, tot Nederland, tot Nederlandse moslims maar bovenal tot haar vader. In veel columns verkent ze de binding van haar familie met Nederland, het tweede vaderland nadat haar ouders op jonge leeftijd naar Nederland verhuizen. Het is een persoonlijk relaas, maar ook een die ze koppelt aan wat ze om zich heen ziet gebeuren. Een interessant boek.
Je moet opschrijven dat hier niets gebeurt – Marcel van Roosmalen (2018)
De beste reportages, is de subtitel van Je moet opschrijven dat hier niets gebeurt van Marcel van Roosmalen. Nou, dat zou best kunnen maar het grootste gedeelte van de driehonderdvijftig pagina’s aan reportages gaat over voetbal en dan in het bijzonder Vitesse, of politiek. Dat was wel even doorbikkelen. Het beginverhaal en de laatste paar verhalen zijn wel okay maar ze halen het niet bij de verhalen uit ik ben (s)normaal.
Japan in honderd kleine stukjes – Paulien Cornelisse (2020)
Paulien Cornelisse verhaalt in Japan in honderd kleine stukjes op de van haar bekende manier over taal, maar dit keer over de Japanse taal. En dat is leuk, want tegelijkertijd worden ook Japanse gebruiken, cultuur en andere wetenswaardigheden belicht en dat is een feest van herkenning. Reizen in Japan is een belevenis op zich en met dit boek beleef je al die kleine dingetjes weer, zoals dat sushi geen dagelijks eten is voor Japanners, dat je een apparaat in je wc dat je nooit ziet, niet klakkeloos vertrouwt, dat een warme wc-bril altijd een beetje een jakkes-effect heeft tot je je realiseert dat ie verwarmd wordt en niet nog warm is van een voorganger. Maar bovenal: als niet-Japanner word je geacht natto vies te vinden. Da’s een enorme geruststelling.
Boodschappen zonder leesbril – Sylvia Witteman (2019)
Weer een typische Sylvia Witteman: Boodschappen zonder leesbril. Ze weet vaak de controverse op te roepen maar over het algemeen zijn haar columns gewoon leuk. Observaties die ze doet als ze de stad doorkruist, boodschappen doet. Sommige zijn gezellig, andere kritisch, een enkele grof een andere weer meelevend. Zo’n nieuwe bundeling van columns is altijd fijn omdat ik ze niet altijd in de krant lees.
Mag ik even iets tegen je aanhouden – Japke-d. Bouma (2018)
Wat is er toch zo leuk aan boeken over taal en taalexcessen? Het boek Mag ik even iets tegen je aanhouden? van Japke-d. Bouma is net een tandje inhoudelijker dan de boeken van bijvoorbeeld Paulien Cornelisse en leest dus iets minder snel weg maar daar krijg je ook een stukje inhoud voor terug. Eigenlijk wil ik nu het liefst haar nieuwste boek halen!
Gekke wijven – Sylvia Witteman (2014)
In het Lindaboek Gekke wijven van Sylvia Witteman gaat het dadwerkelijk alleen maar over ‘gekke wijven’. Het is teveel van het goede, zo bijeen gebracht en dit vind ik dan ook het minst leuke boek uit de lange rij boeken die ze heeft uitgebracht. Maar met het uitlezen van dit boek ben ik wel helemaal bij met alle boeken van haar hand.
Plastic rozen – Sylvia Witteman (2015)
Een paar keer twijfelde ik of ik de verzamelde columns van Sylvia Witteman moest kopen. Dat gold zeker voor Plastic Rozen, vooral omdat de reviews aangaven dat er (veel) verhalen in stonden die al eerder gepubliceerd waren. Maar ook na het lezen van Plastic rozen valt het me 100% mee. Ik heb maar twee verhalen ontdekt die ik al kende. Dus het was gewoon weer lekker genieten van de, soms recht voor z’n raap, verhalen van Witteman. Lekker!