Omdat ik zijn eerste gedichtenbundel interessant vond, kocht ik ook Gedichten 2. Yahya Hassan, de Deens-Palestijnse dichter die op zijn achttiende doorbrak ondanks een ontwrichte jeugd, is in het tweede boek onsamenhangender dan in het eerste. Nog steeds zijn de onderwerpen van zijn gedichten zijn criminaliteit, zijn geestesgesteldheid en zijn ontworteld zijn in Denemarken. Maar ook zijn nieuw gevonden geld en verslavingen aan drugs en vrouwen spelen een belangrijke rol. Minder krachtig en meer incoherent. De nalatenschap van een dolende geest.

In alle recensies wordt de poëzie van de jonge Yayha Hassan, een migrant van Deens-Palestijnse afkomt, omschreven als rauw. Ik zou ‘m vooral beschrijven als pijnlijk. De pijn om een leven met een vader die hem en zijn broertjes en zusjes mishandelt, een moeder die zich ervoor wegdraait, het uitzichtloze leven waardoor hij in een spiraal van misdaad en geweld terecht komt. Ongefilterd, deze eerste bundel.

Ik wachtte ongeveer een jaar om te kijken of het slechts 86 pagina’s dunne boek van Tim Hofman in Kobo Plus zou komen, dat deed het niet dus bestelde ik het zojuist als e-book. En toen viel het ook nog tegen. Het enthousiasme waarmee ik zijn vorige bundel las, ontbrak me nu. Een paar interessante teksten zaten er wel tussen maar meer dan dat vond ik het jammer genoeg niet: een paar interessante teksten.

Het derde boek van Rupi Kaur, Homebody, is in het begin best heftig, mishandeling, seksueel misbruik en depressie voeren de boventoon. Maar naarmate je verder in het boek komt, verandert de toon en komt er een kracht in de auteur naar boven die haar poëzie en proza voedt. Een interessante bundel, van een vrouw die zich probeert te ontvechten aan haar verleden.

De gedichten in de bundel Licht van mijn leven kijken vooral terug op léven. Ze gaan vooral over de dood. De dood van vrienden en bekenden en wat het betekent voor de stervelijkheid van de schrijver zelf. Beetje deprimerend.

Ik heb het vaker als ik dichtbundels lees, dat ik eigenlijk niet goed snap wat de schrijver wil overbrengen. Zo ook in Neem dit lichaam van de Belgisch-Palestijnse Fatena al Ghorra. De gedichten in de bundel beschrijven een zwaar innerlijk leven, pijn, woede, onmacht als ik het moet interpreteren. En zoals veel Arabische literatuur is het bloemrijk, en is het haast nodig om mezelf hardop voor te lezen om een cadans te vinden en de teksten te begrijpen.

Per toeval kwam ik gedichten van Tim Hofman tegen, waardoor ik eens keek wat hij geschreven heeft. Er staan een paar mooie gedichten in maar ook een paar waar ik geen drol van snap en dan nog alles er tussenin. Of ik het tweede boek ga lezen, weet ik nog niet maar deze was vermakelijk genoeg. In ieder geval is het een jong, eigentijds geluid met ook een aantal schrijnende onderwerpen.

Soms vind ik het lastig poëzie te ‘snappen’. Open ogen van Remco Campert levert dat probleem niet. De gedichten in dit boekje zijn een aanklacht tegen de verharding in de migratieproblematiek en verwoorden dat heel erg letterlijk. Dat er hier en daar een gedicht met ander thema tussen staat, verrast niet maar valt nauwelijks op.

Nieuwe herinneringen is een korte bundel poëzie van Remco Campert uit 2007. Niet alle gedichten zijn even begrijpelijk maar over het algemeen zijn ze erg toegankelijk. En het is leuk om na al die jaren weer nieuw poëtisch werk van zijn hand te zien.

Boeken bingen is net zo fijn, zo niet fijner, dan tv-series bingen. En dus las ik vanavond ook Het graf van Descartes van Jules Deelder. Gedichten over Rotterdam, menselijk zijn, een ode aan drugs en variaties op vormen van zijn met de naam Deelder. Woordspelingen en zwaardere thema’s. Ook weer de moeite waard!

Een gedichtenbundel van Jules Deelder zoals het hoort, met goede woordspelingen, stijlgrapjes en thema’s als Rotterdam, muziek, drugs enzovoorts. Wat enigszins jammer is, is dat hij in deze bundel herhaaldelijk gebruik maakt van de herhaling in een gedicht, door dezelfde passage eindeloos te herhalen. Maar of het nu een gedicht is waarin Wilders en zijn volgers worden afgezeken, een gedicht dat tegenstellingen in alfabetische volgorde tegen elkaar afzet of vijf pagina’s opsomming van wat de dood is, het is weer typisch Deelder!

Ik zou inmiddels moeten weten dat de gedichten van Bart Chabot altijd bijzonder duister zijn. De hoofdthema’s zijn de dood, de zee, begraafplaatsen en nog meer dood. Ook Bananenrepubliek is weer naargeestig, en de gedichten lijken eerder korte verhalen, over een hulpdienst voor planeten, een man die langzaam uiteen valt of een man die aan de arm van een vrouw verandert in haar dode vader. Bizar ook vooral.

Eerder dit jaar las ik het eerste boek van de Canadees-Indiase Rupi Kaur. Haar poëzie bleek indrukwekkend. Hard en zacht, realistisch. Het tweede boek dat ik lees, Milk and Honey, is feitelijk haar debuut. Het begint heftig, met geweld, verkrachting, verlies. Verderop in het boek gaat het over liefde, maar vooral het kwijt raken ervan, en het bijkomen van dat verlies. Trieste thematiek dus, maar wel mooi geschreven en echt een aanrader.

Even een vluggertje tussendoor: Tussentijds van Jules Deelder. In korte krachtige bewoordingen geschreven poëzie. Altijd fijn als kort intermezzo. En dan koos ik ook nog het boekje met de meeste bladzijden. Maar van de vierenzestig pagina’s, bleken er sowieso tweeëntwintig blanco. Een snel verbruikte 8 euro dus. Gelukkig zijn Deelder’s gedichten altijd leuk.