De dubbelopera La Voix Humaine en l’Heure Espagnole vertolkt twee verschillende verhalen. De verbindende factor is het verlangen naar liefde, de wanhoop een diepe band met een ander te hebben iets wat in coronatijd voor veel mensen herkenbaar is, volgens het team van Opera Zuid uit Maastricht. De wanhopige Elle die terugverlangt naar haar ex biedt één en al drama. De overspelige Concepction is grappig, net een klucht. Het laatste verhaal komt van de hand van Jean Cocteau, wiens museum ik bezocht in het Franse Menton. Waar trouwens niet zichtbaar werd dat hij ook opera’s schreef. In dit geval op muziek van Ravel.

Het was een spektakel, de opera Carmen. In een afwisseling van Frans en Spaans, met intermezzo’s van flamenco wordt een modern verhaal neergezet dat in vrijwel niets lijkt op het originele verhaal, anders dan dat de liefde opbloeit tussen Carmen en Don José maar ook weer vergaat, dat Escamillo zijn liefde verklaart aan Carmen, die in de kaarten de naderende dood al leest. Tania Kross, de mezzosopraan draagt met haar stem de hele voorstelling maar ook Micaëla, in de persoon van Francis van Broekhuizen is indrukwekkend al is ze weinig in beeld. De flamencozangeres heeft een heel eigen, bijzonder stemgeluid en brengt die opzwepende stukken heel fraai. Maar stiekem vond ik het allemaal een beetje ‘veel’, zo bij elkaar. Ik had liever een meer traditionele uitvoering gehad.

De opera Tosca van Puccini was een rare ervaring. Spelend met tijd, plaats, setting. Ik vond het allemaal nogal verwarrend. De fraaie stem van Cavaradossi was daarin een lichtpuntje. De tweede akte vond ik nogal bombastisch, overdonderend, lawaaierig genoeg om te overwegen weg te gaan zelfs. In die gemengde gevoelens was ik, gezien een recensie in Trouw, niet de enige. Een traditionele setting met een gewone tijdlijn was mij veel liever geweest!

In mijn beleving was ik eerder bij La Traviata geweest maar hoewel de muziek, zeker de opening, me erg bekend in de oren klonk, deed het feit dat alle operazangeressen in lingerie op het podium staan geen belletje rinkelen. De Nederlandse reisopera, met een jonge dirigent die het orkest dirigeert, zette een schitterende versie van Verdi’s opera neer. De vocalen zijn, na een rustige start, indrukwekkend. De twee hoofdrolspelers, Violetta en Alfredo zijn schitterend op elkaar afgestemd. Mijn enige verbazing was dat de vrouwelijke leadvocaal, sowieso al schaars gekleed, ineens haar beha uitdeed. Dat vond ik haar stem onwaardig, zelfs al speel je een courtisane. Maar misschien word ik op mijn oude dag puriteinser dan nodig is.

Ooit, als zesjarig meisje ging ik voor ‘t eerst met mijn vader naar ‘t grotemensentheater voor Aïda, enkele jaren later gevolgd door Verdi’s opera Nabucco. Of er andere voorstellingen volgden, kan ik me niet herinneren. Hooguit dat ik onder zware dwang als tiener de Nachtwacht moest bekijken, terwijl ik liever fake YSL-truien ging kopen op de Albert Cuyp. Maar dat terzijde. Ruim 30 jaar na dato ga ik weer naar Nabucco met het indrukwekkende slavenkoor en wel in het Letse nationale opera en ballettheater. De voorstelling is erg mooi, ondanks mijn directe antipathie tegen de hoofdrolspeelster. Ik zit net naast het midden op de voorste rij met schitterend zicht op het podium. In vier aktes voltrekt zich langzaam het drama van een verslagen volk, liefdesperikelen en verraad. Hoewel ik het verhaal ken, zijn de verwikkelingen soms dusdanig ingewikkeld dat ik even moet spieken op de boventitels om te zien waar we in het verhaal zitten. Een voorstelling in Riga is een absolute aanrader, alleen al vanwege het schitterende gebouw, de prachtige zaal maar natuurlijk bovenal voor een indrukwekkende bezetting. Erg mooi!

De opera Orphée et Eurydice vindt plaats tegen het minimalistische decor van een glooiende zandvlakte waarin de onderwereld goed verbeeld wordt. Orphée verliest zijn bruid Eurydice en heeft er alles voor over om haar terug te krijgen. Maar hij roept het noodlot over zich af als hij zich niet houdt aan de afspraken die hem zijn opgelegd door de goden. De pijn van het verlies is goed voelbaar. Ik vind het jammer dat het vrij lang duurt voor Eurydice zingt, mooi en krachtig, maar dat is omdat ik de vrouwenstemmen over het algemeen mooier en krachtiger vind dan die van de mannen. Indrukwekkend stuk.

Redelijk last minute besloot ik naar de opera De parelvissers van George Bizet te gaan die in het Theaterhotel in Almelo gespeeld werd door de Staatsopera van Tatarstan. Zurga, een van de twee mannelijke hoofdrolspelers vond ik niet krachtig genoeg om het stuk te dragen, met name als hij zijn gezicht van het publiek afwendde was hij vocaal niet sterk genoeg om goed hoorbaar te blijven. Maar de vrouwelijke hoofdrolspeelster vond ik ontzettend goed. Een leuk last minute kadootje voor mezelf dus. In maart is dit zelfde gezelschap terug voor Carmen, dus… note to self!

In het oudste theater van Oekraïne, het Odessa National Academic Theatre of Opera and Ballet, kun al voor 2,34 euro een avondvullende opera zien. Het neo-barokke gebouw is indrukwekkend goudkleurig en druk bewerkt. De stemmen van de solisten in de opera Iolanthe van Tchaikovsky zijn enorm krachtig en worden erg mooi gedragen door de fantastische akoestiek in de zaal. Het verhaal gaat over prinses Iolanthe die nooit te horen heeft gekregen dat ze blind is, noch dat ze prinses is. De man aan wie ze is uitgehuwelijkt, wil liever met een ander trouwen. Zijn beste vriend wordt verliefd op Iolanthe. Als ze ontdekken dan Iolanthe blind is, wil hij dat ze zich laat behandelen. Iolanthe kan weer zien, wat aanleiding is voor een mooie solo. Een mooie opera die alleen maar sterker wordt door de fraaie omgeving.