Het Museum DKM is een wat schizofreen museum: enerzijds zijn er de soms al eeuwenoude werken van de Oriënt tot het verre oosten. Anderzijds de moderne werken van Duitse kunstenaars. Althans, dat denk ik. In het museum zijn geen bordjes opgehangen en je kunt alleen aan de hand van een (ook nog verkeerd gevouwen) boekje door de zalen navigeren. Waardeloos, vond ik.
De expositie Ernst Hermanns und sechs Preisträger aus siebzig Jahren sprak me niet erg aan. Andere werken van bijvoorbeeld Song Dong, Hayato Goto, Richard Long en Erwin Wortelkamp waren best aardig. De zaal met drie werken van Ai Wei Wei was trouwens wel weer interessant: Drie foto’s waarop hij een vaas vasthoudt en vervolgens laat vallen. Een plank met allerlei pastelkleurige vazen en één enorme witte sculptuur in de vorm van een ei. Het werk van Blinky Palermo vond ik niet, and not for a lack of trying. Maar goed. Er waren daarnaast ook nog interessante beelden, foto’s en figuurtjes uit Gandhara (Afghanistan/Pakisten), Ayutthaya en Cambodja. Als je weinig tijd hebt, zou ik eerder de andere twee museum bezoeken maar mocht je een drie kwartier over hebben, dan is ‘t wel de moeite waard.
Category Archives: fotografie
World Press Photo 2017 – Nieuwe Kerk, Amsterdam
De zestigste editie alweer, van de World Press Photo tentoonstelling. De Nieuwe Kerk in Amsterdam blijft er een indrukwekkende setting voor. De foto’s zijn afwisselend hard, schokkend, confronterend. Zo is er de prijswinnende foto van fotograaf Burhan Ozbilici van de moord op de Russische ambassadeur. Maar ook de foto van Francis Perez waarop een schildpad volledig verstrikt in een vissersnet rondzwemt. Wat me bij het zien van de schokkende foto’s met vermoorde mensen blijft verbazen is hoe we omgaan met dit soort fotografie. Waar heel Nederland viel over foto’s van MH17 slachtoffers, worden deze foto’s zonder scrupulus tentoongesteld. En om eerlijk te zijn, het lijkt wel alsof alleen dit soort confronterende foto’s ons nog enigszins wakker schudden over de gruwelen die er op zoveel fronten gaande zijn.
William Eggleston – Foam, Amsterdam
Feitelijk ging ik voor de expositie Foam X AAF naar het fotografiemuseum in Amsterdam. Alleen heb ik die expo uiteindelijk niet gevonden. Wel vond ik de stapels verfrommelde kopieën van Daisuke Yokota en de expo Collectivism. Beide vond ik niet bijzonder. Wat me verraste was de tentoonstelling van William Eggleston, met foto’s die hij in de jaren 1966 – 1974 in het zuiden van Amerika maakte. Indringende beelden waarvan het lijkt alsof ze niet meer bestaan, tot ik mijn eigen ‘roadtrip’ in Amerika voor de geest haal. Weliswaar alweer 15 jaar geleden, maar heel erg anders dan Eggleston’s foto’s was het op het platteland in California, Utah en Nevada nog niet.
RI-SCATTI, la ricerca della felicità. Padiglione d’Arte Contemporanea – Milaan, Italië
Omdat ik een verkeerde deur nam voor het GAM in Milaan, kwam ik terecht in de (gratis) expositie van kankerpatiënten en hun kijk op ‘het nastreven van geluk’ in het naastgelegen pand. Kanker in beeld gebracht, althans de zichtbare gevolgen ervan. Maar ook landschapsfotografie, of architectuurfotografie door de ogen van de patiënten. Een bijzondere expositie met een alleszins hip en maatschappelijk verantwoord publiek. En dan zomaar zonder het te weten terecht komen op een hippe-mensen-plek, wat kan ik er van zeggen: ugh! Wat niet wegneemt dat het een indringende expo is. Wat ook verrassend was, was de wall art van street artist Blu op de buitenmuren van het pand.
Araki Amore. Galleria Carla Sozzani – Milaan, Italië
Omdat 10 Como Corso nog op mijn to-do-lijstje stond (want een bijzonder mooie concept store in een oud warenhuis met exorbitant hoge prijzen, trouwens) en het nog steeds regende, besloot ik Araki Amore, een expositie van Nobuyoshi Araki te gaan kijken. In deze peperdure wijk, waar frisdrankjes in het cafe beneden 11 euro zijn, bleek entree tot de expositie gratis te zijn. Een leuke meevaller omdat ik niet direct een grote fan van de Japanse kunstenaar ben. Maar ik moet toegeven, na de verrassing bij zijn expositie Araki Ojo Shashu in Foam op de dag af 2 jaar geleden, dat ik zijn werk interessanter vond dan verwacht. Ook nu hingen er pakken polaroids met bondagefoto’s en beavershots maar de grote werken waren artistiek interessanter en minder van het seksueel-gefrustreerde-perv-gehalte, hoewel nog steeds verontrustend raar. Bloederige babypoppen, bondagepoppetjes in weelderige boeketten, speelgoed krokodillen en hagedissen of dat alles op een bizar hoopje gegooid. Afijn, weer een cultureel bezoekje op deze toch al volle dag afgerond.
Araki. Ojo Shashu. Photography for the Afterlife: Alluring Hell – FOAM, Amsterdam
In voorbereiding op mijn trip naar Japan (en omdat ik nog nooit in FOAM geweest was) heb ik de expo Araki. Ojo Shashu bezocht. Niet alleen belandde ik in drommen mensen met een kijk-mij-eens-vreselijk-hip-zijn-air, de expo was ook niet echt aan mij besteed. Sowieso heb ik vaak wat moeite de Aziatische (moderne) kunst te bevatten. De serie over Araki’s vrouw, van hun huwelijk tot en met haar overlijden in 1990 vond ik wel indrukwekkend, de overige foto’s (zoals bijvoorbeeld de wand met grotendeels alledaagse dingen én ontblote vrouwen waarvan sommige in bondage) gaven misschien een inkijkje in het hoofd van de fotograaf maar spraken mij helemaal niet aan. En ook in het geheel niet wat ik verwachtte na de entree met de serie met tropische bloemen en allerlei speelgoed, van poppen tot krokodillen.
Bronzen sculpturen en foto’s. Ethiopië – Marianne Houtkamp & Arjan van Dijk
De expositie Bronzen sculpturen en foto’s over Ethiopië heeft plaats in de eerste ruimte van museum Ton Schulten. De enorme en indrukwekkende foto’s zijn kleurrijk en bijzonder mooi. Fotograaf Arjan van Dijk fotografeerde in Zuid-Ethiopië de Surma. Een veelvoud van deze foto’s is gebundeld in het boek Ethiopia Footsteps in Dust and Gold. De bronzen, waar ik me veel bij had voorgesteld, stelden me enorm teleur: ik vond de beelden kitsch en onaantrekkelijk, in een stijl die mij absoluut niet aanspreekt. Maar de foto’s an sich zijn al de moeite van een bezoekje waard.
World Press Photo 2014 – De Nieuwe Kerk, Amsterdam
Het is beredruk in de Nieuwe Kerk Amsterdam als ik er op eerste Paasdag binnenloop voor de expositie van World Press Photo 2014. In de journalistieke fotografie draait het vaak om het vastleggen van gruwelijkheden: natuurgeweld, oorlogsgeweld, armoede en ellende. Dit jaar lijken de foto’s op het eerste gezicht minder confronterend te zijn maar de uiteindelijke indruk van deze expositie is niet minder heftig.
Jeff Wall. Tableaux Pictures Photographs 1996-2013 – Stedelijk Museum, Amsterdam
In 2008 kwam ik in het Deutsche Guggenheim in Berlijn voor het eerst in aanraking met fotografie van Jeff Wall. Toen was ik niet bijzonder onder de indruk: er hingen maar 6 werken en ik had hele andere verwachtingen van het museum na het Peggy Guggenheim in Venetië. Maar de werken in het Stedelijk zijn indrukwekkend, net als de verschillende manieren van presenteren: van snapshotachtige opnamen tot kunstige digitale bewerkingen waar een graf vol zit met zeesterren, van lichtbak tot digitale print. De foto met boksende jongens heb ik recentelijk ergens anders gezien, maar ik weet niet meer waar. Het werk War Game dat ik in 2008 ook zag, wordt ook hier geëxposeerd. De titel slaat op spelende jongens in de achtergrond, terwijl het beeld in de voorgrond (slapende kinderen op een braakliggend terrein) veel indringender is. De zelfkant van de maatschappij is bij Wall sowieso een terugkerend thema.