Om en om schreven James Worthy en Pepijn Lanen 100 woorden aan het fantasierijke, psychedelische boekje Wat een leven! Net als andere boeken van Lanen is ook deze bloemrijk te noemen. Er wordt gespeeld met woorden, ‘moeilijke woorden’ zelfs, als je de online beoordelingen mag geloven. Het bewijst het woordkunstenaarschap van Lanen nogmaals, van Worthy had ik nog niet eerder iets gelezen. Maar ondanks de bewoordingen is het verhaal simpel, psychedelisch maar simpel. En vooral heel plat! Masturberende en seksende eenhoorns, prostituees in overvloed en rare koortsdroomachtige taferelen. Maar desalniettemin amusant en dus jammer dat het zo abrupt eindigt.

Het nogal onzinnige verhaal van twee kleurloze hoofdpersonen, Iks en Ei, die op zoek gaan naar avontuur had voor mijn gevoel ook in de jaren ’70 geschreven kunnen zijn, in de ‘oude stijl’ van Campert. Op hun wandeling op zoek naar avontuur maken ze kennis met een bakkersmeisje, een frietbakker, doen ze een openingsfeestje van een kunsthandel aan en al die tijd stellen ze elkaar quasi existentiële vragen met een naïviteit waar je kromme tenen van krijgt. Om uiteindelijk moe en onvoldaan thuis aan te komen. En dat is ook meteen de hele inhoud van deze novelle.

Een short story van zo’n 50 pagina’s was best even lekker, om de wachttijd tot de volgende volle versie af te wachten. En het verhaal was creatief en kort maar krachtig. Gepensioneerd politieagent Chopra wordt gevraagd om, als privédetective, een verdwenen auto van ettelijke miljoenen op te speuren. Binnen 24 uur nog wel. En natuurlijk lukt hem dat, met wat vernuft, wat geluk en de hulp van zijn kleine olifant Ganesha.

Meestal kom ik snel in de kadans van Kahlil Gibrans vertellingen en, eenmaal het ritme te pakken hebbend, ontvouwt zich dan een bloemrijk verhaal. In The Garden of the Prophet voelde het alsof ik telkens achter het verhaal aanliep en net niet snapte waar het over ging. Een wijze zeevaarder deelt zijn visie op het leven met zijn discipelen. Zijn discipelen verlaten hem maar keren later terug. Waarna uiteindelijk de kapitein terugkeert in de schoot van het oneindige water. Dat is zo’n beetje alles wat er van beklijfde.

Kahlil Gibran heeft een aantal korte verhalen uitgebracht in zijn productieve jaren. The Earth Gods is daarvan één van de kortste. En in dit geval vond ik dat niet zo erg want het verhaal over drie broers, goden, met ieder een geheel eigen kijk op de wereld en de rol van de mens daarin, is behoorlijk deprimerend. Natuurlijk weer zeer bloemrijk en met een zekere zwier maar toch efficiënt geschreven.

Het is even worstelen om te wennen aan de schrijfstijl van Heeresma maar uiteindelijk leest de novelle vrij makkelijk weg. Een man neemt zijn dochtertje met haar benen in beugels, een dagje mee naar het strand. In de stromende regen neemt zijn drankzucht de overhand en ontaardt de dag in oplichting van mensen, geweld, een zuipfestijn en verwaarlozing van het meisje. Het boek eindigt wat abrupt maar schetst een triest beeld van een man wiens zelfbeeld beduidend beter is dan zijn persoonlijkheid. Schrijnend.

De bloemrijke taal van Kahlil Gibran spreekt me, als je eenmaal de cadans te pakken hebt, wel aan. Zijn veelal filosofische vertellingen hebben telkens een dieperliggend thema. Goed en kwaad. En The Wanderer lijkt, meer nog dan zijn andere boeken, een groot moralistisch element te hebben. Af en toe betekent dat, in de korte verhalen van soms minder dan een pagina, dat je even terug moet lezen om de ‘clou’ van het verhaal helder te krijgen. Een aardig boek, dat hier en daar zelfs aan het denken zet.

Konrath werkte voor dit korte verhaal samen met Jude Hardin, en de helden uit hun respectievelijke series worden op één hoop gegooid als ze beiden aanwezig zijn in een pool hal als daar een beroving plaats vindt. Jack Daniels en de privédectective moeten samenwerken om de beroving niet dramatisch af te laten lopen. Niet heel erg bijzonder, maar een vermakelijk genoeg verhaal.