De belofte van Pisa is een mooi geschreven, uiterst leesbaar boek. Het debuut van Mano Bouzamour, ook columnist bij het Parool, gaat over de Marokaans-Nederlandse Sam die het lyceum doet terwijl hij kampt met een geheel onbekende, nieuwe omgeving, ongeïnteresseerde analfabete ouders en zijn oudere broer, zijn grote steun en toeverlaat, die de gevangenis indraait op een moment dat hij zijn broer juist nodig heeft. Maar Sam slaat zich overal heldhaftig doorheen, tegelijkertijd stereotypes bevestigend maar ook afbrekend. Giet daar overheen een flinke dosis hormonen en jongensfantasie en je hebt een lekker leesbare roman.
Category Archives: humor
Jongens en Guillaume, aan tafel! – Guillaume Gallienne
Het verhaal van het boek(je) Jongens en Guillaume, aan tafel! wordt beschreven als ‘gevoelige-hetero’ coming-out: de worsteling om tegen de verwachtingen van zijn omgeving in hetero te zijn. Het autografische boek, ook als toneelstuk uitgevoerd en verfilmd, is wat van de hak-op-de-tak maar is vooral grappig en lekker leesbaar geschreven. Leuk!
Een royale portie meeuwen – Sylvia Witteman
Bewust lees ik geen columns van Sylvia Witteman, zodat ik altijd blij kan beginnen aan het net uitgekomen, nieuwste boek. Want niets is zo zonde als een fijn nieuw boek ter hand nemen, om tot de ontdekking te komen dat je de helft al kent. Het nadeel bij Witteman’s boeken is alleen dat de verhalen zo leuk zijn, met alle gedetailleerde observaties en overdrijving, dat je het boek in één ruk uitleest. En vervolgens weer bijna een jaar moet wachten voor een volgende uitkomt. Misschien moet ik in de oude Volkskranten toch maar eens op zoek naar oude columns!
De wonderbaarlijke reis van de fakir die vastzat in een Ikea-kast – Romain Puértolas
De bijzondere en bijzonder lange titel was het eerste dat me naar dit boek toetrok. De slechte recensie online weerhield me er een aantal weken van het boek daadwerkelijk te kopen. Uiteindelijk ging ik toch overstag en binnen 20 pagina’s had ik er spijt van er zoveel geld aan uitgegeven te hebben. Maar… hoewel de eerste helft van het boek bij elkaar wordt gehouden door zogenaamd grappige woordspelingen en weinig inhoud, komt in de tweede helft zowaar de moraal van het verhaal (wie goed doet, goed ontmoet) naar voren én wordt het immigrantenvraagstuk geadresseerd. En daardoor verandert het boek ineens van vaag en oppervlakkig geneuzel naar een niet-onaardig verhaal. Maar in hindsight zou ik het boek niet hebben gekocht.
Miss yellow hair, hello! – Iris Hannema
Ik wilde Miss yellow hair, hello! met reisverhalen van Iris Hannema al een tijdje lezen en had dat eigenlijk veel eerder moeten doen. Veel bestemmingen die zij in haar verhalen noemt, heb ik ook bezocht maar zij heeft er meer en heeft er coolere gedaan. Ik ben het niet altijd eens met haar mening over landen: zo vond ik Pakistan in 1993 geweldig en vond ik China in 2012 eigenlijk geen drol aan) maar de verhalen zijn grappig en herkenbaar ook al doe ik geen drank, drugs en wildvreemde mannen tijdens mijn reizen. Een zalig in-één-ruk-uit-te-lezen boek.
Top secret twenty one – Janet Evanovich
Janet Evanovich’ boeken over Stephanie Plum zijn steeds meer over the top maar ze blijven leuk. Soms denk ik af en toe even dat het ook wel een tandje minder overdreven mag, maar Stephanie, Lulu, Ranger en Joe Morelli blijven voldoende onzin uithalen om ook het 21e boek in de reeks leuk te houden. En realistisch was het natuurlijk vanaf het begin al niet! Of het nu gaat om ontploffende auto’s, oma’s die het boze oog geven of doden die bij bosjes vallen, er is altijd voldoende actie in de boeken. Leuk!
Gekke wijven en andere types – Sylvia Witteman
Als ik incidenteel eens een Linda doorblader, ben ik niet altijd even gecharmeerd van de columns van Sylvia Witteman. Dus toen ik het boekje op de vrijmarkt op de kop tikte in plaats van het volle pond te betalen, was ik al blij. En dat het boek ook nog eens niet tegenviel, dat is dan helemaal meegenomen. En de titel dekt precies de lading: verhalen over gekke wijven en andere types.
Rusland voor gevorderden – Jelle Brandt Corstius
Door het boek Van Bakoe tot Batoemi was de interesse gewekt, en dus heb ik praktisch meteen Rusland voor gevorderden erachteraan gelezen. Genieten van gruwelverhalen over de Russische provincies, met naar en vies eten, teveel drank en ellende onder de lokale bevolking. Jelle Brandt Corstius weet ‘t zo te brengen, dat je er eigenlijk zelf ook wel naartoe zou willen. Tot je er even over nadenkt en beseft dat het zijn humor is die het mooi maakt, niet de belevenis an sich!
Takedown Twenty – Janet Evanovich
De humoristische reeks boeken van Janet Evanovich over de onhandige premiejaagster Stephanie en haar onhandige sidekick Lula (een voormalig straatprostituee) is natuurlijk al heel erg lang niet meer geloofwaardig, zo de reeks dat al ooit was. Maar de boeken blijven vermakelijk. Ik betrap me zelden meer op hardop lachen, zoals dat in de eerste 8 boeken ofzo nog volop gebeurde, maar toch grijp ik een nieuw boek, nu al nummer 20, zodra het uit komt. Humoristisch, overdreven, met criminaliteit die je in je stoutste dromen niet kunt bedenken. Verdwijnende of uitbrandende auto’s, twee mannen waar ze maar niet uit kan kiezen, en meer ongeluk dan één mens kan hebben. Het blijven aanraders voor simpel vermaak!
Vraagstukken – Renske de Greef
Het boek Vraagstukken verschijnt net voor bekend wordt gemaakt dat Renske de Greef stopt met haar columns bij NRC Next. Het boek is wederom een mooie bundeling van vrij recente columns, daardoor is er ook een flink aantal dat ik al gelezen heb. Maar dat doet niets af aan het feit dat de columns grappig zijn, regelmatig maatschappij-kritisch zonder moralistisch te zijn, beschrijvingen zijn van de lotgevallen van bijna-dertigers of commentaren zijn op actualiteiten. Al met al weer een echte Renske de Greef!
De troost van een warm visje – Sylvia Witteman
Op de dag dat ie uitkomt, probeer ik altijd de nieuwste Witteman te scoren. Dit keer met een net iets minder vage titel dan de vorige: De troost van een warm visje. Ik moest er weliswaar 3 winkels voor af maar ik heb ‘m. En net als altijd zijn de columns van Witteman weer vermakelijk, ronduit grappig, herkenbaar of juist absurd. Het enige dat ik zonde vind aan de boeken van Witteman, is dat ze niet wat langer, wat dikker zijn. Ze blijven leuk, ondanks (of misschien dankzij) de regelmatig ongenuanceerde, recht-voor-zijn-raap-uitspraken.
Pros and Cons – Janet Evanovich & Lee Goldberg
Als voorloper op Evanovich’s nieuwe boek The Heist is het korte verhaal Pros and Cons (25 [pagina’s) uitgebracht, over een gulzige FBI-agente die de jacht op een meesterdief heeft ingezet. Waar je bij haar Stephanie Plum-boeken gewend bent aan overdrijving en humor op het absurde af, wordt hier wel lichtelijk een toon gezet maar overtuigt het verhaal nog niet voldoende om meteen in The Heist te willen duiken. Niet echt spannend, niet echt humoristisch, te kort om veel fun vooraf te bieden. Maar het duurt ook nog een kleine twee weken voor het boek uitkomt. We zullen zien.
En dan nog iets – Paulien Cornelisse
Als bezig zijn met taal een deel van je vak is, dan is ‘t erg leuk om te zien dat er mensen nog ‘nerdier’ mee bezig zijn. De boeken van Paulien Cornelisse zijn dan ook altijd een feest van herkenning: woordspelingen, grappen over slecht taalgebruik, rare trends of hypes in de taal. Gewoon lekker neuzelen over dingen die de gemiddelde Nederlander niet eens opmerkt. Zalig!
Huisvrouwmonologen – Sylvia Witteman
Huisvrouwmonologen is, als ik het goed begrepen heb, geschreven als theaterstuk. Maar ook het boek is leuk. Drie vrouwen, een moeder en dochter en een nicht, laten de lezer een blik in hun levens werpen door de gesprekken die ze met elkaar voeren. De jongste van het drietal leeft voor haar werk en heeft dwangneuroses, de middelste is net ontslagen en probeert voldoening te halen uit haar huisvrouwschap en een buitenechtelijke relatie. De oudste vrouw is failliet maar leidt desondanks nog steeds aan spilzicht en een gokverlaving. Lekker eenvoudig, grappig en makkelijk leesbaar. En weer eens wat anders dan de (trouwens altijd grappige) columns van Witteman.
Witte Panters – Saul van Stapele
Twee jonge blanke jongens willen graag bij de homies op het pleintje horen en meten zichzelf de kleding, de taal en de attitude aan om ‘erbij te horen’. Ze worden nooit echt geaccepteerd maar hangen rond in de periferie van de echte jongens van de straat. Hun liberale ouders zien de veranderingen die ze doormaken maar ontzeggen ze niets, of het nu het vele wietgebruik of uren gamen is. Maar dan zijn de mooie J.J. en de lelijke John ineens niet meer elkaars beste vrienden, en dat kan natuurlijk niet goed aflopen. Het boek leest makkelijk weg, heeft veel quotes uit rapteksten en zit vol met straattaal en gevloek. Met de achtergrond van deze schrijver, Van Stapele is kenner op het gebied van straatcultuur en hiphop, is dat ook niet verwonderlijk. Hoewel een kritische noot ook niet ontbreekt. Misschien is het het soortgelijke thema, de witte wannabe’s, maar het boek doet denken aan Alleen maar nette mensen van ‘die andere Joodse schrijver’, Robert Vuijsje. Aanrader!
J. Kessels in: Het bamischandaal – P.F. Thomése
Het bamischandaal van Thomése wordt in de media neergezet als een ‘stout’ boek voor mannen: seks, vieze praatjes en voetbal in een sausje van humor en ongenuanceerdheid. De omschrijving an sich klopt, maar op de een of andere manier krijg ik nergens een klik met het verhaal of de auteur. Het blijft een onsamenhangend en weinig humoristisch geheel waar de auteur zichzelf telkens veel te opvallend binnen fietst en van de hak op de tak springt. Ook het ‘pornografische’ aspect komt niet tot zijn recht, waarschijnlijk door alle knullige omschrijvingen. Hij zou een voorbeeld kunnen nemen aan Heere Heeresma die wat dat betreft een veel explicieter boek neerzette met Goede paren, een boek dat ik in een rebelse oprisping op mijn boekenlijst probeerde te zetten op mijn erg katholieke vwo. Al met al valt het boek erg tegen, maar dat komt misschien omdat ik niet een man ben.
Staatsieportret van een stofzuiger – Sylvia Witteman
Aaah, de gebundelde columns van Sylvia Witteman lezen zo lekker weg! In Staatsieportret van een stofzuiger is ze weer lekker direct, soms wat lomp of grof, maar toch bijna altijd grappig en spits. Of het nu gaat over Nespresso, ratten, telefoons, Ikea of stucwerk. Zo’n boek maakt het de moeite waard haar columns níet alvast te lezen in de Volkskrant, maar te wachten tot ze gebundeld verschijnen. Het enige nadeel: je bent er altijd zo doorheen. Jammer!
Notorious Nineteen – Janet Evanovich
Hilarisch, overtrokken, bizar. Een typische Stefanie Plum van Janet Evanovich! Bounty hunter Stefanie en side kick Lula zijn drukker met vreetbuien ingegeven door een Hawaiiaanse tiki dan met het opsporen van verdwenen personen op borgtocht. Niet alleen wordt auto na auto opgeblazen, Stefanie is ook nog eens doelwit van een maniak die het op de donkere, mysterieuze Ranger gemunt heeft. Als Stefanie tussen de bedrijven door op zoek gaat naar een uit het ziekenhuis ontsnapte oplichter, die miljoenen gestolen heeft van een bejaardentehuis, komt ze terecht in bizarre situaties, en dan hebben we het nog niet eens over de aantrekkingskracht van Ranger, juist nu de relatie met politieagent Morelli weer ‘aan’ is. Als altijd is ‘t verhaal compleet absurdistisch, maar het is zalig hersenloos vermaak. Aanrader!